Vandaag is onze laatste dag hier in Bangkok aangebroken. Wat een strandvakantie had moeten worden, is uiteindelijk meer een soort van stedentrip geworden. Riep ik vorige week nog dat ik het liefste zo snel mogelijk naar huis wilde, nu vind ik het toch ook wel een beetje jammer. Pascal vindt Bangkok nog steeds niet echt veel soeps, en mijn favoriete stad zal het ook niet worden maar ik zie er ondertussen de humor wel van in. Het is nog steeds een belachelijke chaos en de uitlaatgassen zijn soms niet te harden, maar het is ook erg grappig om te zien dat het voor de thaise mensen hier de normaalste zaak van de wereld is. Als gekken vliegen ze met hun tuk tuk's door het verkeer. Ze zitten op de stoep met belachelijke hoeveelheden mango's en ananassen om zich heen uitgestald, je komt er amper doorheen.De meest foute kleren verkopen ze.Ik kan me niet voorstellen dat zeze ooit kwijtraken. En als ze een shirtje verkopen, staat er alweer een vrachtwagen nieuwe te wachten. Heel komisch allemaal.

Eergisteren waren we van plan om het Grand Palace en Wat Po te gaan bezoeken, het paleis van de koning en een tempelcomplex met de grootste liggende buddha van Thailand. Omdat Pascal en Nova allebei niet zo goed gehumeurd waren, ben ik uiteindelijk alleen gegaan. Je hoort vooraf vanalles over tuk tuk-drivers die je met een smoesje langs allerlei andere adresjes proberen te lokken en ik was er van overtuigd dat ik daar niet in zou trappen, maar het is ze dus toch gelukt... Erg geloofwaardig dus hun verhaaltje over dat het paleis even gesloten was voor meditatie en pas over twee uur weer open ging. Voor ik het wist zat ik in een tuk tuk en kreeg ik een verplicht rondje langs allerlei onbenullige tempels en winkeltjes, waar de chauffeur natuurlijk weer provisie ofzo voor kreeg. Na het eerste winkeltje heb ik hem duidelijk gemaakt dat ik hier echt geen zin in had en dat ik terug naar het Grand Palace wilde, desnoods met een andere taxi. Na een beetje gemopper heeft hij me uiteindelijk netjes daar afgezet, hij was alleen niet meer zo vriendelijk als op de heenweg. Achteraf was een ritje ineen tuk tuk best leuk, moet je toch een keer gedaan hebben hier. Alleen een beetje zonde van de tijd die ik er mee kwijt was. Het Grand Palace was behoorlijk groot, ik heb er een uurtje rondgelopen en ben toen doorgelopen richting Wat Po. Deze tempels vond ik iets minder indrukwekkend. Ik ben even gaan kijken bijhet enorme liggende buddhabeeld, maar heb de rest snel achter me gelaten. Op de terugweg heb ik nog een paar foute souvenirs gekocht, waarvan ik nu al eigenlijk niet meer snap wat ik ermee moet. Daarna snel een taxi terug genomen naar het hotel, waar Pascal en Nova in de tussentijd de nieuwe boot in het zwembad hadden uitgeprobeerd: een groot succes. Nova zat erin als een echte kapitein, alleen de pet ontbrak nog.

Gisteren zijn we naar de dierentuin geweest, hier vlakbij. Dat is wel het voordeel van Bangkok. Ondanks dat het zo groot en druk is, ben je overal binnen korte tijd en voor maar een paar euro. Nova vond vooral de reptielen erg leuk, ze begon spontaan te lachen toen we het verblijf binnenliepen. Ik hoop niet dat dit betekent dat ze een voorliefde heeft voor glibberige beesten! Verder heeft ze vooral veel geslapen in de buikdrager en de hekwerken bestudeerd. De dieren die erachter zaten zijn haar volgens mij niet eens opgevallen. Ik heb er nog met mijn voeten in een bak Dr. Fish Spa-visjes gezeten. Zo'n zwembadje met honderden visjes die aan je voeten
knabbelen. Een heel gek gevoel! M'n voeten waren wel lekker zacht daarna. Vooral m'n linkse, die was duidelijk het meest in trek. Ik heb daarnog superlekkere papaya-salade gegeten. Pascal vond het al vreemd dat ik daar iets durfde te bestellen, aangezien die keukentjes er allemaal nogal shabby uitzagen, maar ik heb het er op gewaagd en het was echt lekker.
Na het bezoekje aan de dierentuin zijn we nog even gaan shoppen. Pascal heeft een hele berg T-shirts gekocht en ik ben er eindelijk in geslaagd om tussendie honderden soorten slippers eindelijk een geschikt paar voor mij te vinden. De meestenwaren gwoon te kitsch voor woorden of gingen maar tot maat 36. Ik begon me met mijn maat 39 al een beetje een bigfoot
te voelen. We besloten om nog even terug te gaan naar de MBK shoppingmall om iets te eten. Daar kwamen we langs de nagelsalon waar we twee dagen geleden waren. Terwijl ik toen een pedicurebehandeling kreeg, kreeg Nova een enorme huilbui. De meisjes die er werkten hebben zich toen allemaal met haar bezig gehouden. Ze had opeens een stuk of tien privat nanny's. Nu we er weer langskwamen, herkenden ze haar meteen! 'Oh look, she's not crying now, she's happy!' Nova wordt dus al een echte beroemdheid hier. Ze doet hier ook erg haar
best om bij iedereen op haar schattigst over te komen. Op de hotelkamer kan ze soms best humeurig en driftig zijn, maar zodra we de kamer verlaten is daar meestal niks meer van te merken. Ik denk dat ze later actrice wordt... Of ze had liever thaise ouders gehad, dat kan natuurlijk ook.
Nova d'r dag- en slaapritme is hier wel een beetje van de wap. Als we denken dat ze voldoende geslapen heeft en we een paar uurtjes weg willen, kan ze niet te genieten zijn. Terwijl ze, als ze soms amper geslapen heeft en wij ons afvragen of het wel verstandig is om iets te gaan doen, ze de hele dag een stralend humeur heeft. Er is geen pijl op te trekken en we bekijken het maar van dag tot dag. 's Avonds zijn we voor de verandering maar weer eens sushi gaan eten. Een paar weken geleden zei ik nog dat sushi 'niet echt mijn ding was', nou die hier in het hotel toch wel. Echt een goede Japanner zit hier. Nova heeft zelfs haar eigen eetstokjes gekregen.
Die heb ik snel ingepikt om te kijken of ik hiermee wel kon eten, maar zelfs met kinderstokjes lukt het me niet.

Vanmiddag worden we om 17.00 uur opgehaald en naar het vliegveld gebracht. De koffers zijn al ingepakt en wat wij tot die tijd gaan doen weten we eigenlijk nog niet. Waarschijnlijk gewoon een beetje rondhangen hier rondom het hotel. Gelukkig hebben we ons de laatste dagen
toch nog wel vermaakt en hebben we zelfs best veel zon gehad! Hopelijk gaat de terugreis net zo goed als de heenreis, afgezien van de vervelende medepassagiers dan. We zijn benieuwd hoe Nova reageert als ze haar eigen kamertje met haar favoriete schilderijtjes weer ziet.

Tot in Nederland!