Na een laatste dagje LA is het nu toch echt tijd om naar huis te gaan. De 3 weken zijn omgevloigen. We hadden met gemak nog een week vol gekregen. We hebben ons er de laatste dagen wel op ingesteld dat de terugreis eraan zat te komen, dus dingen als in je eigen bed slapen en de poezies weer zien klinken ook leuk, maar toch ook jammer dat onze reis er weer op zit.

Gisteravond hebben we het grootste deel van onze spullen ingepakt. Dat was nog een hele klus. We vragen ons af hoe we in hemelsnaam alles thuis gaan krijgen. Dat extra koffer wat ik afgelopen week gekocht heb, zit propvol. Zonder mn nieuwe koffer hadden we het echt niet allemaal mee gekregen. Ik kan thuis waarschijnlijk een aanbouw maken voor al mijn nieuwe bakspullen.. Met een beetje passen en meten gaat het uiteindelijk allemaal ergens in. We hebben alleen ontzettend veel handbagage. Op de heenweg hadden we alles heel netjes georganiseerd. Drie koffers ingecheckt en 2 kleine koffertjes handbagage en Nova's trolly met speelgoed en kleurboeken etc. Nu komen we echter met 3 koffers handbagage, Nova's trolly, een volle cameratas en 3 volle plastric tassen aan. Als dat maar goed gaat.

De ochtend van vertrek zijn Nova en ik een beetje traag op gang te krijgen. Pascal rent al hyper een uur door de camper, bang dat we niet op tijd zijn bij de camperverhuurder. We moeten uiterlijk 11.00 uur de camper inleveren, anders rekenen ze een dag huur extra. We kijken nog even de kasten na en gooien wat spullen uit de ijskast weg. Die tomaatjes en ander gezond spul waren een goed voornemen aan het begin van de reis, maar daar is weinig van terecht gekomen ;) De overige boodschappen die we niet op hebben gekregen, geef ik aan onze camper-buren. Die zijn er heel blij mee. Was nog een flinke tas vol.

Rond 10.15 uur rijden we weg richting Bellflower, ongeveer 20 minuten rijden vanaf de campground. We stoppen nog even om te tanken aangezien we de camper met volle tank moeten inleveren. Als Pascal staat te tanken, zit Nova opeens met dikke tranen achter in de camper. Ze moet heel hard huilen want ze wil niet naar huis, ze wil nog langer in de camper blijven. Ik had dit eerder verwacht toen we uit Nederland vertrokken, maar de hele vakantie hebben we nergens aan gemerkt dat ze thuis gemist heeft. Gelukkig maar, ze heeft het echt leuk gevonden. Na het tanken zijn we snel bij Apollo, waar een knorrige jongen ons opwacht. Wat een verschil met San Fransisco, daar werden we vriendelijk onthaald met koffie, hier kan er amper een hallo vanaf. De camper wordt meteen gecontroleerd op krassen en deuken (nul gelukkig), daarna mogen we het wasgoed in een container gooien en controleert hij nog wat andere dingetjes. De tank blijkt niet vol genoeg, dus daarvoor mogen we nog wat bijbetalen en we hebben meer miles gereden dan waarvoor we betaald hadden. Dat is ook weer kassa dus. We mogen een krabbel onder een formulier zetten en worden met koffers richting parkeerplaats verwezen. Daar schakelen we Uber weer in. We gokken het erop en kiezen voor een kleine taxi. Die komt al snel de parkeerplaats op gereden. Met een beetje proppen past alles erin en rijden we richting LAX, Los Angeles International Airport. Een klein half uurtje later worden we uitgeladen bij vertrekhal B. Terwijl wij staan te klungelen met het bagagekarretje komt er een stoet met trommels en toeters langs. Een deel van het LAX personeel staakt blijkbaar. Jeej, mogen we nu een dagje langer blijven? ;) Eenmaal binnen controleren we het gewicht van de koffers nog even en huizen we wat spullen om van de ene naar de andere koffer. Ze blijken geen overgewicht te hebben, hebben zelfs nog wat kilo's over. Het is maar goed dat wij zelf niet gecontroleerd worden op gewicht, want dan zou ik nu waarschijnlijk moeten bijbetalen. Het inchecken gaat snel en we zijn blij dat we alvast een deel van onze bagage kwijt zijn. We gaan op zoek naar iets te eten/drinken zodra we door de security zijn. Mijn nieuwe koffer wordt er bij de controles trouwens meteen uitgepikt. Was te verwachten. Alle bakblikken worden eruit gehaald en m'n pot havermout wordt met een stripje gecontroleerd op verboden stofjes. Gelukkig mogen we snel de boel weer inpakken en ploffen we daarna neer bij Starbucks. Een broodje, 2 koffie en een sapje voor Nova. Om 15.40 uur gaat onze vlucht naar Londen. Omdat we nog tijd over hebben gaan Nova en ik even de tax-free shops in, even wat parfummetjes snuffelen. Opeens horen we Pascal roepen en zien we dat hij zenuwachtig met zijn armen staat te zwaaien. Snel erheen, blijkt dat ze onze namen aan het omroepen zijn. Last call for boarding... Hoe we ons zo in de tijd hebben kunnen vergissen? Geen idee. We waren ruim op tijd op het vliegveld en zaten op ons gemak aan de koffie. Helemaal niet erbij stil gestaan dat de gate al ruim voor vertrek dicht gaat. Terwijl we dit echt wel weten van eerdere reizen. Echt geen idee hoe dit kon gebeuren, waarschijnlijk een geval van gezamelijke brainfreeze ofzo. We waren gelukkig al redelijk in de buurt van de gate gaan zitten, dus we hoefden alleen nog een lange hal door. Met een rotvaart zijn we gaan rennen. Ik met een koffer en 2 tassen, Nova met haar trolly, Pascal met de rest. Na 100 meter gaf Nova haar trolly ook nog aan Pascal, ze werd moe haha. Arme Pascal.. Ik wil niet weten hoe onze sprint eruit heeft gezien, we hebben er later nog heel hard om moeten lachen. Op dat moment vonden we het iets minder grappig. Er kwam een mevrouw met walkie talkie op ons af, vroeg onze naam en gaf aan haar collega's door dat "Baggen, party of three" eraan kwam. Meteen door het vliegtuig in. Ons plekje was al ingepikt door iemand die waarschijnlijk blij was dat hij zich deze vlucht over 3 stoelen kon uitstrekken. Helaas, move over... Nova en ik gingen snel op onze plek zitten en hadden helemaal niet in de gaten dat Pascal zover achter bleef. Die had iets meer moeite om met alle bagage door de smalle gangpaden te komen en werd door de piloot & Co vreemd aangekeken, zoveel bagage voor 1 persoon? Gelukkig waren we zo laat dat ze waarschijnlijk geen tijd meer hadden om hierover te gaan zeuren. Dat was dan het enige voordeel. Toen we eenmaal alledrie zaten, gingen vrijwel direct de deuren dicht en taxiede het vliegtuig richting vertrekbaan. Oeff, dat was echt op het nippertje! Wat een flater...

Pascal en ik hadden even nodig om bij te komen van dit voorval, Nova zat al vrij snel weer relaxed achter haar tv'tje. Toen we een tijdje in de lucht waren, werd het eten rondgebracht. Nova bevalt het prima: eten op haar tafeltje, filmpje aan, lekker dekentje... "gezellig plekje hebben we hier hè mama?" British Airways bevalt ons trouwens goed, prima verzorgd en voor vliegtuigbegrippen best oké eten. We zetten een filmpje op en Nova gaat een film kijken waar ze het al de hele vakantie over had. Ik kan natuurlijk elke 5 minuten mijn film op pauze zetten omdat Nova iets wil weten. Na een hoop verschillende filmpjes en computerspelletjes begint het donker te worden en besluiten we dat het voor Nova tijd is om te slapen. Aangezien het een nachtvlucht is, leek het me handig om het normale ritme een beetje aan te houden. Dus tv uit pyjamabroek aan, knuffels en dekentje erbij en welterusten. Haha, wat een grap! Nova is dus echt niet van plan om te gaan slapen, al is het overduidelijk dat ze hartstikke moe is. Na 1,5 uur proberen, geven we het op en gaat haar tv weer aan. Dan maar net zo lang naar dat scherm staren tot ze vanzelf in slaap valt.. Een uur later zet ze zelf haar schermpje uit en gaat ze liggen. Yes! denk ik. Ik probeer haar een beetje comfortabel neer te leggen,maar helaas, ook nu blijft ze door kwebbelen. Dat gaat zo door tot een kleine 2 uur voor de landing. Opeens valt ze in slaap. Pascal probeert een oogje dicht te doen en ik kijk nog een film. De vluchten bevallen me prima. Genoeg plek, de tijd gaat snel om en ik ben niet echt moe. Ook nu zijn we weer sneller gevlogen dan gedacht, 9 uur en 40 minuten duurt het tot Londen. De laatste paar honderd meter zitten we nog even met klamme handjes, want het is ontzettend mistig en de piloot moet toch echt geen hand voor ogen zien. Gaat helemaal goed gelukkig. Als we landen, moeten we Nova wakker maken. Daar is ze niet blij mee en het eerste kwartier is ze bloedchagerijnig. Dat was te verwachten. Als we het vliegtuig uitmogen is ze gelukkig weer vrolijk, maar wel moe. We moeten nog stiekem lachen om een stel wat schuin voor ons zat en de hele nacht aan de wijn/champagne/wodka jus heeft gezeten. Die hebben het nu zwaar, vooral de meid, ze hangt bijna met haar hoofd op de grond.

In Londen mogen we weer door alle security checks en wéér wordt mijn koffer eruit gevist. Opnieuw helemaal leeggehaald en gecontroleerd. De mevrouw die de controle doet, zegt dat dit wel de lekkerste koffer is die ze vandaag gecontroleerd heeft. ze krijgt er honger van. De bakblikken worden even goed bekeken, "hmm.. good quality" zegt ze, en alles mag weer ingepakt worden. Meteen door naar onze gate omdat we niet weer zo'n toestand als in LA willen. Omdat we met een klein toestel vliegen dat helemaal vol zit, mogen we een deel van de handbagage kostenloos inchecken in het bagageruim. Hoeven we daar niet mee te slepen. Na een korte vertraging zitten we in de lucht. Nova voelde zich voor het instappen al niet lekker en moest een beetje spugen voor we aan boord gingen. In het vliegtuig herhaalt ze dit nog een keer. Gelukkig keurig in een zakje en blijft de schade beperkt. Waarschijnlijk gewoon oververmoeidheid. Ikzelf krijg nu ook een flinke inzinking en kan met moeite wakker blijven. Voor we het goed en wel in de gaten hebben, wordt de landing weer ingezet en landen we op Schiphol. Koffers van de band halen en hup, richting bus. Onze auto staat nog bij het Dorinth Hotel, dus we wachten op de shuttlebus die ons daarheen brengt. Dat duurt heel lang... Als de bus eindelijk komt, staan er zoveel mensen dat het amper erin past. Pascal heeft al even de neiging om maar te wachten op de volgende maar dat zie ik niet zitten. Dus proppen met die koffers! Met een rotvaart sjeest de bus alle hotels af en komen we snel bij onze auto aan. Poeh, blij dat we er zijn! Pascal rijdt de weg terug naar huis en ik neem me voor om wakker te blijven. Dat hou ik net een half uur vol, daarna worden mijn ogen zwaar. Nova ligt achterin ook al te slapen. Wat lijkt ze opeens groot in die kinderstoel! Met heel veel files komen we na 2,5 uur rijden rond 18.30 uur Nederlandse tijd thuis aan. K.O! Snel de koffers uitladen en tijd voor Nederlands voedsel: frietjes met kroketten. Om 22.00 uur gaan bij ons echt de lichtjes uit en gaan we naar bed. Ik zet geen wekker omdat we dat de afgelopen weken al zovaak hebben moeten doen. Uiteindelijk maakt Pascal me de volgende dag om 12.30 uur wakker! Nova ligt ook nog steeds in diepe slaap. Echt ruim de klok rond geslapen dus.

Meteen een leuke verrassing: onze waterleiding blijkt kapot te zijn dus we kunnen niet douchen, geen thee maken, de wc niet doorspoelen. Buhhh...!! Met wat hulp wordt dit later op de dag gelukkig gefixt. Van die koffers uitpakken komt niet heel veel. We krijgen een paar gezellige bezoekjes, doen zelf nog wat bezoekjes, Pascal maakt spaghetti. Nova ligt weer laat in bed want die is natuurlijk niet moe na zo'n marathonslaap. 's Avonds beginnen Pascal en ik toch maar aan de koffers en aangezien we allebei niet moe zijn ruimen we de rest van de spullen ook meteen op. Als we boven onze spullen aan het opruimen zijn, ligt Nova klaarwakker in bed. Om vervolgens ook klaarwakker te blijven. Ze mag nog even mee naar beneden om een broodje te eten. Ze staat duidelijk nog op het Amerikaanse ritme ingesteld. Haar maag ook. Wij gaan rond 03.30 uur naar bed. Ook dan blijft Nova nog vrolijk doorstuiteren. We worden er helemaal knetter van. Hoezo last van tijdsverschil? ;) Het is uiteindelijk bijna 05.00 uur voor ze weer in slaap valt. Om dan weer een gat in de dag te slapen. Dat gaan we morgen toch anders aanpakken...

Inmiddels zijn we alweer 2 dagen thuis. Alle foto's staan op de laptop klaar om uitgezocht te worden. Zo lang verheugd op deze reis en nu is het alweer voorbij...

Amerika was echt mooi, afwisselend en verrassend. De plekjes waar ik me het meest op verheugd had, vond ik lichtelijk teleurstellend (San Fransisco, Yosemite) terwijl de plekken waar ik me niet zoveel bij had voorgesteld juist weer veel leuker/mooier bleken te zijn (Las Vegas/Zion). De ene keer een campground naast de snelweg, de andere keer midden in het bos bij de Grand Canyon met een kampvuurtje en dan weer aan het water met ondergaande zon.

Het reizen met een camper was echt top! Al heeft Pascal zich de eerste dagen wat afgevloekt. We hadden toen eigenlijk ook de moeilijkste route met veel bochten en steile bergwegen. Misschien had ik zelf eerder achter het stuur moeten kruipen, want het rijden met zo'n gevaarte ging me beter af dan ik vooraf had gedacht en ik heb minder last van hoogtevrees dan Pascal. Maar steeds je eigen plekje met al je spullen bij je hebben vond ik echt top. Overal gaan en staan waar je wilt, maar wel met een beetje luxe. Zo vind ík kamperen zelf leuk!

Nova heeft zich over het algemeen voorbeeldig gedragen. Natuurlijk de gebruikelijke kleuterdingen die ze thuis ook heeft, maar we waren voorbereid op wat heimwee-stress en dat soort dingen. Dat bleek dus achteraf helemaal niet zo te zijn. Ze heeft zich zo goed geamuseerd. Geklommen, stevige stukken gewandeld (terwijl ze thuis het liefste zo min mogelijk loopt), schelpen gezocht, een heel kleurboek volgekleurd, zich ontpopt tot echte Ipod-fotografe, dieren gespot... Ze heeft zich beter aangepast dan wij vooraf hadden gedacht. Dat doet ze toch zomaar even, ons stoere chickie :)

Op dit moment ligt ze weer te spoken in bed, klaarwakker. Die jetlag is er nog niet helemaal uit. Tijdens de terugreis had ze nog dikke tranen, eenmaal thuis vindt ze het ook wel weer leuk merken we. Al het speelgoed en knuffels zijn inmiddels weer uitgehaald, dit lijkt na die weken voor haar nu weer net nieuw. Ze moest mij zelfs even vragen hoe haar Duplo ook alweer werkte haha. Morgen een klein Halloween-feestje, daar verheugt ze zich de hele vakantie al op. Halloween was in Amerika natuurlijk overal overduidelijk aanwezig. Maandag weer naar school, naar haar vriendinnetjes. Hopelijk komt dat slaapritme dan snel weer in orde. Alles is dan back to normal, het dagelijkse leventje gaat weer beginnen. Wij waren in het vliegtuig al aan het brainstormen over onze volgende vakantie. Zal niet meteen weer een verre reis worden, maar misschien een leuk Europa-tripje (met camper?) Wie weet, dat duurt nog lang..

Tot dan! ;)

xxx Pascal, Priscilla en Nova