Vandaag opgestaan, rustig ons ontbijtje gedaan en daarna was het tijd om de rest van het park te verkennen. Ook hier rijdt een shuttlebus door het hele park. We willen hiermee langs de verschillende viewpoints gaan. We lopen weg van onze campground maar hebben eigenlijk geen idee welke kant we op moeten. Later blijkt dat we precies de verkeerde kant gekozen hebben. We volgen de bordjes met visitorscenter maar dit blijkt uiteindelijk een flink stuk lopen te zijn. Pascal had slecht geslapen vannacht dus die was sowieso al met zijn verkeerde been uit bed gestapt. Nova liep op haar teenslippers en lag na 10 minuten wandelen al op haar snuffel. Resultaat: een schaafwond op haar knie en een groot gat in haar legging. Gelukkig hadden we K3 pleisters bij ons! Na een lange wandeling met veel klagen en zeuren kwamen we uit bij het visitorscenter. Daar even rondgekeken welke routes er waren en even een sanitaire stop gedaan. Ik weer terug naar binnen im te informeren naar de helikoptervluchten. De ranger achter de balie wees me een telefoontoestel aan wat ik mocht gebruiken met de nummers van verschillende helikoptervlucht-aanbieders onder de snelkeuzeknop. Die bleken het erg druk te hebben want overal waren veel wachtenden voor me. De prijzen van zo'n vlucht bleken me ook een beetje tegen te vallen: $299 voor een vlucht van 45-60 minuten. Ik wist dat het duur was, maar had toch gerekend op zo'n $100 minder dan dit. Uiteindelijk besloten om dan voor de kortere vlucht van een half uur te gaan, die was wat goedkoper. Tijdstip geregeld aan het einde van de dag, zodat we eerst op ons gemak het park konden verkennen. Toen de medewerker aan de telefoon mijn creditcardgegevens checkte, bleek deze weer niet te werken. Grrrr! Ze ging even overleggen of ik contant mocht betalen zodra ik daar was, maar dit bleek uiteindelijk niet te kunnen. Zonder werkende creditcard kon ze mijn plaats dus niet reserveren. Dat betekende dus geen helikoptervlucht voor mij... Dit was even een hele dikke teleurstelling... Ik moest het echt even laten bezinken aangezien ik me hier de hele vakantie op verheugd had. Ik had aan de telefoon te horen gekregen dat ik wel naar hun vliegveld kon komen om het daar te regelen en dan direct te betalen. Na een hoop getwijfel besloten we dit dan maar te doen. Met de shuttlebus terug naar de camping, langs de ATM om te pinnen en dan maar richting vliegveld rijden. Dit lag net buiten het park volgens de mevrouw aan de telefoon, het zou niet ver rijden zijn vanaf onze campground. Ik was nog steeds erg aan het twijfelen of we het wel moesten doen, aangezien we dan weer een hoop tijd kwijt waren en ik niet eens zeker wist of er direct plaats zou zijn. Toen Pascal het adres in de navigatie invoerde, bleek het bijna 1,5 uur rijden te zijn. Geen klein stukje dus. Tenminste niet voor Nederlandse begrippen. Daarmee was ook meteen de keuze gemaakt: dat gingen we dus niet doen. Geen helikoptervlucht voor mij helaas. Heel erg jammer, maar op goed geluk zover rijden terwijl er misschien niet eens plek zou zijn, was het me niet waard. Dan zou onze enige dag hier in de Grand Canyon ook meteen om zijn.

Toen zijn we dus maar weer terug gelopen richting shuttlebus. We kwamen erachter dat de halte vlakbij onze campsite bleek te liggen. Voor niks dat hele stuk gelopen vanochtend! De shuttlebussen rijden hier 3 routes: blauw is de route door het dorp, oranje en rood zijn de scenic routes langs de verschillende viewpoints. We besloten eerst een stukje oranje te doen. Bij de eerste halte stapten we uit en keken we uit op een trail wat je hier kon lopen. En natuurlijk weer het uitzicht op de gigantische canyon. We besloten om weer in de bus te stappen naar de volgende halte. Ook hier weer een geweldig uitzicht. En ook hier weer heeeeel veel andere toeristen. Toch iets minder indrukwekkend dan gisteren op het rustige plekje bij de Desert Viewpoint. Deze lag niet op de route van de shuttlebus, daarom was het daar een stuk rustiger. We kwamen nog langs een plekje was ezels stonden. Van een afstandje leken het paarden, dus ik en Nova gingen er meteen op af. Toen we dichterbij kwamen, hadden ze wel hele grote oren haha. Het bleken dus ezels te zijn. Even geaaid en weer terug de bus in. Die bussen werden steeds voller en voller trouwens. Bij het volgende punt waar we uitstapten kon je een heel einde met een trap naar beneden. Pascal voelde zich de hele ochtend al niet zo op zijn gemak met die hoogtes hier, dus die bleef boven met Nova. Ik ging weer even alleen naar beneden. Wat een geweldig uitzicht weer. Hier kon je de Bright Angels Landing Trail zien liggen. Dit is een route die helemaal tot onder in de canyon loopt. Het duurt 2 dagen om deze van boven naar beneden en weer terug te lopen. Niet iets wat je zomaar even doet dus. Hier in de Grand Canyon zien wij het zelf ook niet zo zitten om te gaan hiken met een kleuter. Veel te dicht bij de randen allemaal. Wij houden het hier dus bij de shuttlebus. Wel jammer, want met het wandelen ontkwam je in de vorige parken wel even aan de massa's mensen en kwam je via de verschillende trails echt even in de mooie, rustige omgeving terecht. Maar dat gaat 'm hier dus niet worden. Ik denk dat Pascal het dan sowieso zou besterven met zijn hoogtevrees. We hebben soms trouwens met plaatsvervangende zenuwen naar andere mensen gekeken. Sommigen zetten hun kleuter gerust ergens op het randje op een steen om er een mooie foto van te maken. Of een kleuter die te dicht op het randje stond en struikelde, bijna onder het hek door. Brrr, nee... Nova blijft toch mooi op veilige afstand. En als ze dichterbij wilt kijken, dan bij mij op de arm.

Toen ik terug naar boven liep naar Pascal en Nova, bleek Nova weer gevallen te zijn. Weer pijn aan haar knie en eigenlijk had ze er niet meer zo'n zin in. Als je nergens kunt kijken en alleen maar aan je handje vast gehouden wordt, is het ook niet zo leuk. Volgens mij is ze de laatste dagen ook een beetje moe. Pascal had dus al besloten dat hij met haar terug naar de camper ging. Ik kon dan alleen even de route met de bus afmaken. Oké, prima. Zij reden mee naar de eerstvolgende halte van waaruit ze terug konden rijden naar de campground en ik reed door naar de hoger gelegen viewpoints. Stiekem ook wel even lekker om een paar uurtjes alleen op pad te gaan. En om rustig te kunnen rondkijken zonder dat ik steeds in de gaten moest houden of Nova niet te dichtbij de rand kwam.

Zo ging ik dus met de bus steeds een stukje verder. Bij ieder punt weer een super uitzicht over de canyon. En de truc: wachten tot de mede-passagiers allemaal weer terug naar de halte gingen om de volgende bus te pakken, om dan lekker even het uitzicht voor mezelf te hebben. De bussen reden hier toch elke 10 minuten, dus ik pakte dan gewoon de bus daarna. Uiteindelijk ben ik zo tot aan de laatste viewpoint gereden, Hermits Rest. Hier in het souvenirwinkeltje even een koffie en een muffin gekocht bij een heel apart vrouwtje met een grote wollen muts op. Erg vriendelijk was ze niet, maar waarschijnlijk was dat omdat de mensen uit de bus hier nog allemaal snel naar binnen liepen terwijl het eigenlijk sluitingstijd was. Gelukkig waren hierboven ook wc's, dat was inmiddels wel nodig! Wel een hele enge wc met een enorm diep gat. Nova had ik hier niet op durven zetten, die was er zo in verdwenen.

Na wat foto's van het uitzicht zag ik de bus alweer aankomen. Die zat goed vol. Aangezien ik geen zin had in die drukte en je in de bussen hier niet mag eten, skipte ik deze bus even. Zo had ik even de tijd om in alle rust mijn koffie en muffin weg te werken met uitzicht op de canyon. Inmiddels merkte ik dat het al langzaam begon te schemeren. Ik wilde hier eigenlijk graag een keer de zonsondergang zien, dat schijnt heel mooi te zijn met al die verschillende kleuren op de rotsen, maar aangezien ik dan in m'n ééntje in het donker terug moest naar de camping, besloot ik dat toch maar niet te doen. Ik had geen zaklamp bij me en geen telefoon. Niet zo handig dus. Het leek me daarom ook verstandiger om de route terug naar beneden maar te doen zonder tussenstops bij de viewpoints. Wist ik veel dat die terugweg zo lang ging duren! Blijkbaar waren er heel veel mensen die terug naar beneden wilden en de bussen deden er erg lang over om bij elke halte nieuwe mensen binnen te laten. Ik zag ondertussen dat het best snel donker werd dus ik hoopte dat ik een beetje op tijd beneden zou zijn om de volgende bus naar onze campground te pakken. Toen ik moest overstappen, stond er een enorme rij mensen te wachten voor de volgende bus. Ik heb maar heel aso voorgekropen, ben gewoon met de stroom mensen die de bus in ging meegelopen. De buschauffeur in deze bus was een echte grapjas, hij kreeg de hele bus aan het zingen. Toen ik bij de halte van onze campground moest uitstappen was het inmiddels pikkedonker. Oeps... dat was dus precies wat ik wilde voorkomen. Er liep een groepje mensen die de zaklamp op hun telefoon aanhadden, dus daar liep ik maar achteraan. Die leken helaas de andere kant op te moeten. Ik begon even te twijfelen of ik wel de goede kant op ging, het is hier zo donker 's avonds dat je niks meer herkent. Er liep nog een paar voor mij dus ik besloot maar even te vragen of zij de weg naar de Oak Loop wisten (zo heet het gedeelte waar onze camper staat). Het bleek een Nederlands stel te zijn, heel toevallig. Ze wisten ook niet precies waar ik heen moest, dus na even gepraat te hebben ben ik maar verder gelopen. Overdag is het maar een klein stukje lopen en niet moeilijk te vinden, maar zo in het donker begon ik hem toch wel te knijpen. Zo onherkenbaar allemaal. Volgende keer toch maar een zaklamp meenemen. Ik begon even te twijfelen of ik niet ergens een zaklamp moest lenen, maar toen zag ik het bordje van ons camping-gedeelte staan. Vanaf daar nog een klein stukje rechtdoor en met de bocht mee naar rechts. Ondertussen de paaltjes met de nummers maar gevolgd. Zag ik een stukje verderop een groot en een klein persoon aankomen met 2 lampjes. Dat waren Pascal en Nova dus haha. Die kwamen me zoeken en wilden al naar de bushalte lopen om me daar op te wachten. Dat was uiteindelijk niet nodig, maar al met al was dit me ietsje té avontuurlijk. Bleek dat Pascal en Nova er ook 1,5 uur over hadden gedaan om terug te komen met de bus, dus die hadden het al zien aankomen dat ik in het donker terug moest. Nova had bij terugkomst nog even op bed gelegen met de IPod om een beetje uit te rusten, die was nu weer aardig fit. Ze hadden onderweg trouwens nog een grote eland gezien in de berm. Blij dat ik die niet in het donker ben tegen gekomen! :)

We hebben zelfgemaakte pizza in de oven gegooid en daarna heb ik met Nova nog wat gekleurd. Toen begon ze toch weer erg druk te worden, meestal een teken dat het bedtijd is. Hup, erin dus! Ik ben nog even in mijn boek gedoken en Pascal lag een stripboek te lezen op zijn IPad. Morgen hebben we een lange rit voor de boeg naar Lake Havasu, dus we zijn op tijd gaan slapen. Morgen vroeg weer op!

(En hopelijk dan ook WiFi zodat ik mijn verhaaltjes kan uploaden!)

See you! X