Vanmorgen reden we al redelijk vroeg weg van onze campground in Springdale (bij Zion Ntl. Park) Op naar Bryce Canyon, iets waar ik me wel op verheugde. Het schijnt één van de mooiste parken te zijn, zelfs mooier dan de Grand Canyon. We zijn benieuwd! De weg er naartoe was in elk geval schitterend. We kwamen daarom ook weer 1,5 uur later aan dan gepland. Onderweg zoveel te zien dat we vaak gestopt zijn om even rond te kijken en foto's te maken. Maar ja, als je toch elke keer zo'n lange rit voor de boeg hebt, kun je van het rijden ook maar beter een uitstapje maken. Vlak nadat we weggereden waren in Zion, kwamen we al langs mooie gebergtes waar we even uitstapten. Nova vindt het klimmen hier maar wat interessant. Zullen we even een stukje naar beneden lopen? Hoewel het van een afstandje vaak heel steil en diep lijkt, blijkt dat vaak mee te vallen als je er vlakbij staat. Dit was een stukje waar we wel even naar beneden konden. Op het rode gesteente op de grond heb ik met een andere steen Nova's naam en de datum geschreven. Dat vond ze geweldig. Dit gaat er nu nooit meer af he? Ook hebben we een nieuwe hobby: stenen verzamelen. Omdat het uitzicht en de bergen hier in elke plaats zo anders uitzien, nemen we op elke plek een klein steentje mee. Een mooi stukje glinsterend graniet van Yosemite, een klein zwart lavasteentje met allemaal bubbeltjes erin uit Death Valley, uit Zion een platte rode steen met allemaal verschillende laagjes en uit Bryce een mini steentje met verschillende kleuren rood. Die gaan bij onze schelpencollectie.

Gisteren waren we verbaasd dat we zo lang gewandeld hadden en daardoor te laat bij de tunnel waren. Bleek dat we dus geen rekening hadden gehouden met het uur tijdsverschil. Hier in Utah is het een uur later. Wij dachten dat dat in Arizona pas was. Heel slim. Die tunnel hebben we vandaag dus gedaan. Best leuk, je ziet een hele stroom auto's staan te wachten. Dan weet je dat er dus een camper of bus door de tunnel rijdt. Zodra die gepasseerd is, mogen de auto's erdoor. De laatste auto geeft een stokje aan de ranger zodat die weet dat er niemand meer achteraan komt. Dan wordt de tunnel weer afgesloten voor de auto's en wordt er plaats gemaakt voor een camper. Op die manier mochten wij ook erdoorheen rijden. De tunnel gaat dwars door de bergen heen. Gelukkig was het geen hele lange tunnel, ik werd er toch lichtelijk claustrofobisch van.

Utah is wel echt een hele mooie staat, tenminste voor zover wij het gezien hebben. We reden door Glendale, wat echt een Priscilla-plaatsje is. Overal grote ranches met veel paarden, mooie huisjes, grote pick-up truck voor elk huis en een super omgeving. Pascal was al hardop plannen aan het maken voor een volgende reis. Ooit. Ondertussen verandert het uitzicht steeds. We rijden van de rode gebergtes zo het platteland op, om 2 uur later weer in de bergen te zitten. Het landschap is zo verschillend hier. Toen we dichter bij Bryce in de buurt kwamen, zagen we de vormen van de bergen al veranderen in een soort van torentjes. Hier staat Bryce Canyon vol mee, de hoodoo's, een soort pilaartjes in de gekste vormen, helemaal van rood-oranje gesteente. We reden een stukje scenic Highway, waar we nog een aantal keer gestopt zijn voor een Kodak-momentje. We reden onder 2 "natural bridges" door, gigantische uithollingen in steen waar je zo onderdoor kon rijden. Op de verkeersborden stond Bryce ook al aangegeven, nog een klein stukje. We zaten inmiddels ook alweer op ruim 8000 ft hoogte. Dat hebben we dit keer niet zo duidelijk gemerkt als toen we de Tioga Pass reden. Wel betekende dit weer de nodige slingerweggetjes. Maar Pascal wordt er steeds handiger in, en we zijn intussen erger gewend. Er komen alleen af en toe wat oergeluiden uit als hij de camper weer langs een afgrond moet manoeuvreren.

In Bryce Canyon aangekomen hebben we de camper snel geparkeerd en zijn richting visitorscenter gelopen. Even rondgekeken en daarna zijn we op de shuttlebus gestapt. Dat is in de parken hier wel super geregeld. Op sommige plekken mag je met auto of camper niet komen, maar ook op de plekken waar het wel mag is het met ons gevaarte niet altijd handig. Die busjes zijn dus ideaal, je kunt overal in-en uitstappen waar je wil. We zijn eerst bij een paar viewpoints uitgestapt . Wat een uitzicht! Niet normaal hoever je hier kunt kijken. En overal om je heen zie je de hoodoo's. Bizar dat ze zo'n vorm hebben gekregen gewoon door regen, sneeuw en vorst. Het hoogste viewpoint was ruim 8800 ft en was te bereiken door een steil pad omhoog. Pascal vond het iets lager wel hoog genoeg, dus ik ben even alleen omhoog gelopen. Daar merkte ik opeens wel dat we zo hoog zaten. Ik was binnen no-time helemaal buiten adem! Mijn trommelvliezen hebben het soms ook zwaar te verduren hier met al die hoogteverschillen. Na een paar viewpoints hadden we het eerlijk gezegd wel even gezien van bovenaf. Waar je ook uitstapt, het uitzicht lijkt overal op elkaar. Dus we wilden nu naar beneden de canyon in om daar tussen de hoodoo's te lopen. Tijd om weer een trailtje te lopen dus. Pascal had een route uitgezocht die helemaal bovenin het park lag en waar zelfs al sneeuw lag, alleen reed hier de shuttlebus niet naartoe, dit moesten we dan zelf doen met de camper. Dat zagen we niet zo zitten, dus we hebben een andere route genomen. Die trails zijn trouwens allemaal netjes uitgestippeld en met borden aangegeven. Netjes op een plattegrond, verdeeld in makkelijk, middel en zwaar. Niet dat jullie denken dat we zelf zomaar ergens heen lopen en verdwalen ;) Wij hebben een stukje Navajo-loop gedaan en daarna of een stukje van een andere trail waar ik de naam niet meer van weet. Het waren de "middel" trails. Nou behoorlijk stevig wandelingetje! Het begon heel leuk allemaal bergaf, best wel steil. Maar what goes up, must come down. Maar dan andersom. We hebben ongeveer een uur gelopen, bergaf en vlak. En daarna moesten we dus weer terug naar boven. Nova was niet zo fanatiek als gisteren en was een beetje humeurig maar uiteindelijk kreeg ze met een paar trucjes de smaak toch weer te pakken. Het was een flinke klim omhoog. We hebben samen alle bochtjes geteld die we gehad hadden en zij is over sommige muurtjes geklommen in plaats van er langs af te lopen. Zo heeft ze toch nog zonder klagen alles omhoog gelopen. Dikke high five! We hadden haar een ijsje beloofd als we boven waren en zelf hadden we eigenlijk ook wel zin in een hapje maar toen we boven waren bleek alles al gesloten te zijn. We waren net op tijd om nog even te plassen. Alle winkels en voorzieningen in Bryce sluiten in de herfst blijkbaar om 16u, ze waren nu al een uur langer open gebleven vanwege het mooie weer maar nu gingen ze echt dicht. Terug naar de camper dus, weer met het shuttle busje. Onderweg toch nog even een viewpoint meegepikt die we nog niet gezien hadden en nog een hele familie hertjes gezien, toen richting uitgang. We hadden voor vanavond nog geen campground geregeld dus dat moesten we nog doen. Ik wilde vantevoren eigenlijk het liefst ín het park slapen, maar toen we eenmaal langs die plek gereden waren vonden we dat niet zo bijzonder. Op de heenweg zagen we iets liggen waar ik al vaker over gelezen had op internet, Ruby's Inn. Lodges, een RV-park, een restaurant en winkeltje erbij. Zag er heel gezellig uit, dus daar zijn we weer heen gereden. En gelukkig hadden ze nog plek. Camper geïnstalleerd. Full hookup hebben we hier weer, dat betekent dat we aangesloten zijn op gas, water, licht en electra. Hebben we meestal niet eens nodig maar als we het toch hebben, dan gebruiken we het ook maar.

Ik wilde graag nog ergens de zonsondergang zien, dit schijnt in deze gebergtes supermooi te zijn. En aangezien Bryce een Sunset en Sunrisepoint heeft, leek dit me wel het handigste. Met een hoop geknoter heeft Pascal uiteindelijk de camper weer rij-klaar gemaakt en zijn we terug naar Bryce gereden, een paar minuutjes maar. Bij Sunsetpoint gestopt, maar daar bleek geen zon te zien. Naar de andere kant van het park gelopen, of liever gezegd gerend/geklommen aangezien het al bijna donker werd en het pad flink bergop ging, om ook daar geen zon te zien. Wel mooie kleurtjes overal, maar niet wat ik er van verwacht had. Vreemd dat ze die plek dan Sunsetpoint noemen... Nova zei dat ze het toch wel mooi vond met al die kleurtjes, ook al was er geen zon. Toen we terug reden naar de uitgang moest Pascal vol op de rem voor een familie herten die rustig de weg overstak. Net te laat voor een foto helaas, maar wel heel leuk om te zien. We hebben de camper weer op onze plek gezet en wilden richting restaurant lopen. Het is hier 's avonds wel echt ijskoud! De eerste keer dat ik mijn jas aan heb gehad deze vakantie, met een dikke trui eronder. Toen we richting receptie liepen, stond er een treintje op de parkeerplaats, de Ruby Inn Express. De chauffeur vroeg of we op weg waren naar het restaurant. Uh ja? Nou dan stap maar in, dan breng ik jullie. Wij blij dat we niet hoefden te lopen en Nova vond het natuurlijk ook prachtig in zo'n treintje. Wel steenkoud. Ook nu zagen we weer een groepje hertjes rustig langs de kant van de weg in het gras staan grazen. Zo schattig. De chauffeur waarschuwde ons al dat er bij het steakhouse vaak een enorme rij stond. En ja hoor, toen we binnen liepen zagen we al dat de mensen bijna tot buiten stonden te wachten op een plekje. Hier hadden we niet zo'n zin in en zijn dus aan de overkant naar Ruby's Diner gelopen. Geen steak dus maar een vette fastfood hap. Hamburger voor mij, hotdog voor Nova en gefrituurd visje en kipnuggets voor Pascal. En onbeperkt frisdrank tappen. Dat is hier wel gebruikelijk, overal krijg je een gratis refill. Amerikanen lopen hier trouwens altijd met drinken over straat. Niet alleen een coffee to-go, maar ook grote bekers frisdrank. Ik snap dat nog steeds niet zo. Hebben ze altijd dorst? Geen tijd om thuis wat te drinken A? Ik vind het ook maar onhandig om steeds met zo'n beker in je hand te lopen.

Na het eten zijn we weer met het treintje terug naar de camper gereden en mocht Nova nog een paar minuutjes op de tablet. Daarna is ze met enig tegensputteren toch gaan slapen. Tegen de avond wordt ze altijd een beetje rebels. Druk, lawaaierig, niet willen slapen. Ze gaat hier ook best laat naar bed, daar zal het wel aan liggen. Gelukkig valt ze meestal toch nog vrij snel in slaap en slaapt ze 's ochtends lang door. Regelmaat komt thuis wel weer ;)

Wij hebben nog even uitgezocht wat we morgen willen doen. We hadden eigenlijk een campground in Page geboekt maar twijfelen nu of we nog een dagje ergens anders heen willen, hier in de buurt. Ik zou graag een nachtje willen logeren op een echte ranch en eventueel daar paardrijden. Het lukte alleen niet om dat op korte termijn te vinden. We hadden een ranch in Tuscon in ons hoofd voordat we naar Amerika vertrokken, maar dat gaat niet meer lukken. Is te ver weg en daarvoor hebben we niet genoeg tijd, dan zouden we alleen maar aan het rijden zijn. We hebben besloten om toch morgen richting Page te rijden en dan kijken we daar wel verder. Monument Valley gaan we waarschijnlijk schrappen, we blijven nu liever even 2 nachten op dezelfde plek. We zien wel... Tot de volgende update!

X