Op het programma van vandaag: een ritje van een kleine 3 uur richting Grand Canyon. We vertrokken redelijk op tijd vandaag en hadden ons voorgenomen dit tripje gewoon op ons gemak te doen. We hebben 2 nachten op de Mather Campground geboekt, midden in het park, dus we hebben morgen een volle dag om de Grand Canyon te verkennen. Vandaag geen gehaast dus. Ik vond dat het vandaag tijd werd om zelf eens achter het stuur te kruipen. Dat was er tot nu toe niet van gekomen. Teveel bochtige wegen die Pascal liever zelf reed aangezien hij inmiddels iets meer had kunnen oefenen hierin. Maar ik wilde het toch echt zelf eens proberen voordat we weer naar huis gaan, dus met enige aarzeling van Pascal's kant maakte hij plaats achter het stuur. Als dat maar goed gaat, zag ik hem denken. Even wat korte instructies gekregen aangezien onze Minnie een automaat is en ik nog nooit in een automaat gereden heb en daarna het gas erop. Pascal's taak was nu het beheren van de selfiestick om onderweg wat filmpjes te maken en het bedienen van Nova. Het eerste stukje ging goed, we reden op een 65 Mile-weg, dat is zo'n 80km/u en alles was gewoon rechtdoor. Daarna werden mijn rijkunsten iets meer op de proef gesteld met een stevige afdaling met veel bochten en een ongeduldige vrachtwagen achter ons. Maar het ging goed. Wel even wennen met remmen en niet hoeven schakelen, maar ik kreeg de smaak te pakken. We waren ongeveer een uur onderweg toen Pascal ergens een bordje met Little Colorado River-viewpoint zag staan. Goed excuus om even te pauzeren. Het bleek ook onder Indianen-beheer te vallen en we mochten een vrijwillige bijdrage betalen om door te rijden. Het leek gewoon een grote parkeerplaats met wat uitzicht over de bergen. Niks bijzonders dacht ik, dus even een koffie en weer door. Pascal was ondertussen even een rondje gaan lopen en kwam terug om verslag te doen. Bleek dat er een stukje verderop een gigantische kloof lag met superuitzicht. Dan toch maar even met z'n allen gaan kijken... 100 meter verderop begon inderdaad een grote kloof die zich nog een flink stuk doortrok. Heel diep en heerlijk rustig. Echt een mooi plekje. Horseshoe Bend eat your heart out! Hier was het minstens net zo mooi. Oké, misschien iets minder rivier, maar ook geen massa's medetoeristen. Tot nu toe zijn de plekjes die we bezocht hebben hier in Amerika echt heel mooi, maar het is er ook super toeristisch, dus je bent er altijd met een heleboel andere mensen wat soms wel eens jammer is. Hier was bijna niemand. Pascal is met Nova even bij de kraampjes gaan kijken, de indianen verkochten daar zelfgemaakte spullen zoals sieraden en dromenvangers en ik ben even verderop bij het uiterste puntje van de canyon gaan kijken. Wat een rust! Helemaal niemand, alleen de wind en een grote raaf die voorbij vloog. Het was er zo stil dat je zijn vleugels gewoon hoorde zoeven in de wind. Even net alsof ik alleen op de wereld was. Dat vind ik op zo'n plekjes toch altijd het mooiste. Flink wat foto's gemaakt en daarna weer terug naar Pascal en Nova. Die hadden ondertussen al wat leuke souvenirs gespot. Deze nog snel afgerekend en toen terug naar de camper. Bleek dat we toch ruim een uur en een kwartier daar waren geweest. Maar geen probleem want we hoefden niet heel ver meer, een kleine anderhalf uur. Ik kroop weer achter het stuur en we reden door richting Grand Canyon. Alles lekker rechttoe rechtaan, makkelijk rijden dus. We kwamen aan bij de ingang van GC en lieten weer ons pasje zien. De aanschaf van dit pasje heeft zich wel geloond, nu mogen we zo alle parken in, scheelt een hoop entréegeld. De ranger gaf aan dat even verderop al een eerste uitkijkpunt, de Desert Viewpoint, was, dus we besloten daar te stoppen. Vanaf de parkeerplaats zagen we al een stukje van de Grand Canyon. Ik begon al een beetje te stuiteren, dus húp snel er naartoe!

Eerste indruk: WOW!! Wat een uitzicht! Niet te geloven hoe groot en uitgestrekt de GC is. En vooral ook heel diep. Nova weer stevig aan het handje en samen met Pascal iets verderop. We lazen ergens dat de GC iets van 466 km breed is. Kun je je zo niks bij voorstellen, maar als je het eenmaal ziet... echt niet normaal. Op het plekje waar wij stonden was het best rustig, ook wel fijn. Er stond een oude uitkijktoren aan de rand, waar je in kon en helemaal naar boven kon met een aantal trappen. Nova wilde hier meteen in, maar Pascal twijfelde nog even, die heeft hier veel last van zijn hoogtevrees. Bizar vinden wij het dat Amerika een land is met zoveel regeltjes en waar ze je aanklagen om iedere scheet, maar dat ze wel (kilo)metersdiepe canyons en gebergtes hebben zonder ook maar iets van een muurtje of railing erlangs. We hebben ons al vaker afgevraagd hoeveel mensen of auto's er al naar beneden gedonderd zijn.

Hoewel Bryce Canyon qua looks misschien mooier is, vind ik GC toch wel indrukwekkender. We besloten om terug naar de camper te gaan en richting campground te rijden. Dit was nog ruim een half uur rijden. Kun je nagaan hoe groot dit park is. Pascal reed dit stukje even omdat hij de camper waarschijnlijk makkelijker op onze plek krijgt, deze zijn soms wat smal met inparkeren. Tijdens het rijden kwamen we erachter dat het misschien niet zo heel handig was om net gezien te hebben hoe groot en diep de GC in het echt is. We rijden het grootse gedeelte van de route naar de campground namelijk heel dicht langs de rand van de canyon. Daar hadden we even niet op gerekend, Pascal zit met klamme handjes achter het stuur en er komen regelmatig vreemde oergeluiden uit als we weer een bochtje langs de afgrond maken. Op sommige plekken zit er nog een stuk bos tussen ons en de rand van de canyon, maar op andere plekken is het nog geen 10 meter zonder vangrail of iets dergelijks. Best spannend. Hier gaan we dus écht niet in het donker rijden! We zijn blij als we de campground bereiken. Pascal parkeert de camper langs de kant van de weg, een beetje uit het zicht van het incheck-huisje met ranger. We hebben met reserveren namelijk een beetje gesmokkeld met de afmeting van onze camper. We konden alleen plekken reserveren voor campers van maximaal 27ft en die van ons is 31ft. In Yosemite hadden we een 24ft plek waar we uiteindelijk makkelijk inpasten, dus we hebben het erop gewaagd en ook hier bleek het weer makkelijk te passen. Op de hele camping was de maximaal toegestane lengte van voertuigen 30ft dus we moesten af en toe even goed sturen tussen de bomen en laaghangende takken door maar toen we eenmaal op onze site aankwamen, paste het prima. Gouden tip #2 van deze vakantie dus: een beetje sjoemelen met de afmetingen van de RV kan best. We waren overigens wel één van de weinige RV's op deze camping, voor de rest vooral veel tenten. Een klein beetje patserig voelden we ons wel. Ook dit was weer een mooi plekje midden in het bos, heel gezellig. Meteen lekker naar buiten en aangezien het al snel donker zou worden, begon Pascal alvast aan het kampvuur. We hadden gisteren bij de Walmart hamburgers meegenomen en we hadden nog broodjes en worstjes. Dat betekende dus bbq'en. Bij de vorige campground in Page lagen nog wat houtblokken die Pascal mee had genomen. Kwam nu dus goed van pas. En de meeste campeerplekken hebben hier óf een vuurkorf met rooster óf een aparte bbq. Tegen de tijd dat het vuurtje goed was, was het inderdaad al donker. En koud! We besloten toch buiten te eten, wel gezelliger dan steeds binnen. Kampeerlamp en kaarsje erbij, zo konden we nog net zien wat we aten. Overal om ons heen zaten mensen ook aan hun vuurtje, heel leuk. Toen we klaar waren met eten toch maar snel naar binnen verkast aangezien het steeds kouder werd. Nova en ik zijn snel onder de douche gesprongen en daarna nog even lekker op de bank getutteld. Toch wel een luxe zo, de rest van de camping moet in de kou naar de douchehokjes/wc's, wij hebben alles bij de hand. Nee, zo'n diehard campeerders zullen wij waarschijnlijk nooit worden, maar in deze camper bevalt het prima. Na een half uurtje op de IPod gaat Nova naar bed. Ik probeer nog een keer of mijn telefoon het doet hier, maar helaas. Ik wil morgen heel graag een helikoptervlucht over de GC maken dus dat wil ik het liefst vandaag nog regelen. Ik had het vanmiddag al geprobeerd maar ook toen geen bereik. Daar had ik even geen rekening mee gehouden. Bij Yosemite wist ik het vantevoren, hier niet. Dat gaat dus niet meer lukken, Pascal z'n telefoon doet ook niks. Dan maar eindelijk mijn boek tevoorschijn halen en morgenochtend proberen de helikoptervlucht in het park zelf te regelen. Na een uur vinden we het zelf ook tijd om de oogjes dicht te doen. Truste...