Dag 20 - Naar huis...

Na een laatste dagje LA is het nu toch echt tijd om naar huis te gaan. De 3 weken zijn omgevloigen. We hadden met gemak nog een week vol gekregen. We hebben ons er de laatste dagen wel op ingesteld dat de terugreis eraan zat te komen, dus dingen als in je eigen bed slapen en de poezies weer zien klinken ook leuk, maar toch ook jammer dat onze reis er weer op zit.

Gisteravond hebben we het grootste deel van onze spullen ingepakt. Dat was nog een hele klus. We vragen ons af hoe we in hemelsnaam alles thuis gaan krijgen. Dat extra koffer wat ik afgelopen week gekocht heb, zit propvol. Zonder mn nieuwe koffer hadden we het echt niet allemaal mee gekregen. Ik kan thuis waarschijnlijk een aanbouw maken voor al mijn nieuwe bakspullen.. Met een beetje passen en meten gaat het uiteindelijk allemaal ergens in. We hebben alleen ontzettend veel handbagage. Op de heenweg hadden we alles heel netjes georganiseerd. Drie koffers ingecheckt en 2 kleine koffertjes handbagage en Nova's trolly met speelgoed en kleurboeken etc. Nu komen we echter met 3 koffers handbagage, Nova's trolly, een volle cameratas en 3 volle plastric tassen aan. Als dat maar goed gaat.

De ochtend van vertrek zijn Nova en ik een beetje traag op gang te krijgen. Pascal rent al hyper een uur door de camper, bang dat we niet op tijd zijn bij de camperverhuurder. We moeten uiterlijk 11.00 uur de camper inleveren, anders rekenen ze een dag huur extra. We kijken nog even de kasten na en gooien wat spullen uit de ijskast weg. Die tomaatjes en ander gezond spul waren een goed voornemen aan het begin van de reis, maar daar is weinig van terecht gekomen ;) De overige boodschappen die we niet op hebben gekregen, geef ik aan onze camper-buren. Die zijn er heel blij mee. Was nog een flinke tas vol.

Rond 10.15 uur rijden we weg richting Bellflower, ongeveer 20 minuten rijden vanaf de campground. We stoppen nog even om te tanken aangezien we de camper met volle tank moeten inleveren. Als Pascal staat te tanken, zit Nova opeens met dikke tranen achter in de camper. Ze moet heel hard huilen want ze wil niet naar huis, ze wil nog langer in de camper blijven. Ik had dit eerder verwacht toen we uit Nederland vertrokken, maar de hele vakantie hebben we nergens aan gemerkt dat ze thuis gemist heeft. Gelukkig maar, ze heeft het echt leuk gevonden. Na het tanken zijn we snel bij Apollo, waar een knorrige jongen ons opwacht. Wat een verschil met San Fransisco, daar werden we vriendelijk onthaald met koffie, hier kan er amper een hallo vanaf. De camper wordt meteen gecontroleerd op krassen en deuken (nul gelukkig), daarna mogen we het wasgoed in een container gooien en controleert hij nog wat andere dingetjes. De tank blijkt niet vol genoeg, dus daarvoor mogen we nog wat bijbetalen en we hebben meer miles gereden dan waarvoor we betaald hadden. Dat is ook weer kassa dus. We mogen een krabbel onder een formulier zetten en worden met koffers richting parkeerplaats verwezen. Daar schakelen we Uber weer in. We gokken het erop en kiezen voor een kleine taxi. Die komt al snel de parkeerplaats op gereden. Met een beetje proppen past alles erin en rijden we richting LAX, Los Angeles International Airport. Een klein half uurtje later worden we uitgeladen bij vertrekhal B. Terwijl wij staan te klungelen met het bagagekarretje komt er een stoet met trommels en toeters langs. Een deel van het LAX personeel staakt blijkbaar. Jeej, mogen we nu een dagje langer blijven? ;) Eenmaal binnen controleren we het gewicht van de koffers nog even en huizen we wat spullen om van de ene naar de andere koffer. Ze blijken geen overgewicht te hebben, hebben zelfs nog wat kilo's over. Het is maar goed dat wij zelf niet gecontroleerd worden op gewicht, want dan zou ik nu waarschijnlijk moeten bijbetalen. Het inchecken gaat snel en we zijn blij dat we alvast een deel van onze bagage kwijt zijn. We gaan op zoek naar iets te eten/drinken zodra we door de security zijn. Mijn nieuwe koffer wordt er bij de controles trouwens meteen uitgepikt. Was te verwachten. Alle bakblikken worden eruit gehaald en m'n pot havermout wordt met een stripje gecontroleerd op verboden stofjes. Gelukkig mogen we snel de boel weer inpakken en ploffen we daarna neer bij Starbucks. Een broodje, 2 koffie en een sapje voor Nova. Om 15.40 uur gaat onze vlucht naar Londen. Omdat we nog tijd over hebben gaan Nova en ik even de tax-free shops in, even wat parfummetjes snuffelen. Opeens horen we Pascal roepen en zien we dat hij zenuwachtig met zijn armen staat te zwaaien. Snel erheen, blijkt dat ze onze namen aan het omroepen zijn. Last call for boarding... Hoe we ons zo in de tijd hebben kunnen vergissen? Geen idee. We waren ruim op tijd op het vliegveld en zaten op ons gemak aan de koffie. Helemaal niet erbij stil gestaan dat de gate al ruim voor vertrek dicht gaat. Terwijl we dit echt wel weten van eerdere reizen. Echt geen idee hoe dit kon gebeuren, waarschijnlijk een geval van gezamelijke brainfreeze ofzo. We waren gelukkig al redelijk in de buurt van de gate gaan zitten, dus we hoefden alleen nog een lange hal door. Met een rotvaart zijn we gaan rennen. Ik met een koffer en 2 tassen, Nova met haar trolly, Pascal met de rest. Na 100 meter gaf Nova haar trolly ook nog aan Pascal, ze werd moe haha. Arme Pascal.. Ik wil niet weten hoe onze sprint eruit heeft gezien, we hebben er later nog heel hard om moeten lachen. Op dat moment vonden we het iets minder grappig. Er kwam een mevrouw met walkie talkie op ons af, vroeg onze naam en gaf aan haar collega's door dat "Baggen, party of three" eraan kwam. Meteen door het vliegtuig in. Ons plekje was al ingepikt door iemand die waarschijnlijk blij was dat hij zich deze vlucht over 3 stoelen kon uitstrekken. Helaas, move over... Nova en ik gingen snel op onze plek zitten en hadden helemaal niet in de gaten dat Pascal zover achter bleef. Die had iets meer moeite om met alle bagage door de smalle gangpaden te komen en werd door de piloot & Co vreemd aangekeken, zoveel bagage voor 1 persoon? Gelukkig waren we zo laat dat ze waarschijnlijk geen tijd meer hadden om hierover te gaan zeuren. Dat was dan het enige voordeel. Toen we eenmaal alledrie zaten, gingen vrijwel direct de deuren dicht en taxiede het vliegtuig richting vertrekbaan. Oeff, dat was echt op het nippertje! Wat een flater...

Pascal en ik hadden even nodig om bij te komen van dit voorval, Nova zat al vrij snel weer relaxed achter haar tv'tje. Toen we een tijdje in de lucht waren, werd het eten rondgebracht. Nova bevalt het prima: eten op haar tafeltje, filmpje aan, lekker dekentje... "gezellig plekje hebben we hier hè mama?" British Airways bevalt ons trouwens goed, prima verzorgd en voor vliegtuigbegrippen best oké eten. We zetten een filmpje op en Nova gaat een film kijken waar ze het al de hele vakantie over had. Ik kan natuurlijk elke 5 minuten mijn film op pauze zetten omdat Nova iets wil weten. Na een hoop verschillende filmpjes en computerspelletjes begint het donker te worden en besluiten we dat het voor Nova tijd is om te slapen. Aangezien het een nachtvlucht is, leek het me handig om het normale ritme een beetje aan te houden. Dus tv uit pyjamabroek aan, knuffels en dekentje erbij en welterusten. Haha, wat een grap! Nova is dus echt niet van plan om te gaan slapen, al is het overduidelijk dat ze hartstikke moe is. Na 1,5 uur proberen, geven we het op en gaat haar tv weer aan. Dan maar net zo lang naar dat scherm staren tot ze vanzelf in slaap valt.. Een uur later zet ze zelf haar schermpje uit en gaat ze liggen. Yes! denk ik. Ik probeer haar een beetje comfortabel neer te leggen,maar helaas, ook nu blijft ze door kwebbelen. Dat gaat zo door tot een kleine 2 uur voor de landing. Opeens valt ze in slaap. Pascal probeert een oogje dicht te doen en ik kijk nog een film. De vluchten bevallen me prima. Genoeg plek, de tijd gaat snel om en ik ben niet echt moe. Ook nu zijn we weer sneller gevlogen dan gedacht, 9 uur en 40 minuten duurt het tot Londen. De laatste paar honderd meter zitten we nog even met klamme handjes, want het is ontzettend mistig en de piloot moet toch echt geen hand voor ogen zien. Gaat helemaal goed gelukkig. Als we landen, moeten we Nova wakker maken. Daar is ze niet blij mee en het eerste kwartier is ze bloedchagerijnig. Dat was te verwachten. Als we het vliegtuig uitmogen is ze gelukkig weer vrolijk, maar wel moe. We moeten nog stiekem lachen om een stel wat schuin voor ons zat en de hele nacht aan de wijn/champagne/wodka jus heeft gezeten. Die hebben het nu zwaar, vooral de meid, ze hangt bijna met haar hoofd op de grond.

In Londen mogen we weer door alle security checks en wéér wordt mijn koffer eruit gevist. Opnieuw helemaal leeggehaald en gecontroleerd. De mevrouw die de controle doet, zegt dat dit wel de lekkerste koffer is die ze vandaag gecontroleerd heeft. ze krijgt er honger van. De bakblikken worden even goed bekeken, "hmm.. good quality" zegt ze, en alles mag weer ingepakt worden. Meteen door naar onze gate omdat we niet weer zo'n toestand als in LA willen. Omdat we met een klein toestel vliegen dat helemaal vol zit, mogen we een deel van de handbagage kostenloos inchecken in het bagageruim. Hoeven we daar niet mee te slepen. Na een korte vertraging zitten we in de lucht. Nova voelde zich voor het instappen al niet lekker en moest een beetje spugen voor we aan boord gingen. In het vliegtuig herhaalt ze dit nog een keer. Gelukkig keurig in een zakje en blijft de schade beperkt. Waarschijnlijk gewoon oververmoeidheid. Ikzelf krijg nu ook een flinke inzinking en kan met moeite wakker blijven. Voor we het goed en wel in de gaten hebben, wordt de landing weer ingezet en landen we op Schiphol. Koffers van de band halen en hup, richting bus. Onze auto staat nog bij het Dorinth Hotel, dus we wachten op de shuttlebus die ons daarheen brengt. Dat duurt heel lang... Als de bus eindelijk komt, staan er zoveel mensen dat het amper erin past. Pascal heeft al even de neiging om maar te wachten op de volgende maar dat zie ik niet zitten. Dus proppen met die koffers! Met een rotvaart sjeest de bus alle hotels af en komen we snel bij onze auto aan. Poeh, blij dat we er zijn! Pascal rijdt de weg terug naar huis en ik neem me voor om wakker te blijven. Dat hou ik net een half uur vol, daarna worden mijn ogen zwaar. Nova ligt achterin ook al te slapen. Wat lijkt ze opeens groot in die kinderstoel! Met heel veel files komen we na 2,5 uur rijden rond 18.30 uur Nederlandse tijd thuis aan. K.O! Snel de koffers uitladen en tijd voor Nederlands voedsel: frietjes met kroketten. Om 22.00 uur gaan bij ons echt de lichtjes uit en gaan we naar bed. Ik zet geen wekker omdat we dat de afgelopen weken al zovaak hebben moeten doen. Uiteindelijk maakt Pascal me de volgende dag om 12.30 uur wakker! Nova ligt ook nog steeds in diepe slaap. Echt ruim de klok rond geslapen dus.

Meteen een leuke verrassing: onze waterleiding blijkt kapot te zijn dus we kunnen niet douchen, geen thee maken, de wc niet doorspoelen. Buhhh...!! Met wat hulp wordt dit later op de dag gelukkig gefixt. Van die koffers uitpakken komt niet heel veel. We krijgen een paar gezellige bezoekjes, doen zelf nog wat bezoekjes, Pascal maakt spaghetti. Nova ligt weer laat in bed want die is natuurlijk niet moe na zo'n marathonslaap. 's Avonds beginnen Pascal en ik toch maar aan de koffers en aangezien we allebei niet moe zijn ruimen we de rest van de spullen ook meteen op. Als we boven onze spullen aan het opruimen zijn, ligt Nova klaarwakker in bed. Om vervolgens ook klaarwakker te blijven. Ze mag nog even mee naar beneden om een broodje te eten. Ze staat duidelijk nog op het Amerikaanse ritme ingesteld. Haar maag ook. Wij gaan rond 03.30 uur naar bed. Ook dan blijft Nova nog vrolijk doorstuiteren. We worden er helemaal knetter van. Hoezo last van tijdsverschil? ;) Het is uiteindelijk bijna 05.00 uur voor ze weer in slaap valt. Om dan weer een gat in de dag te slapen. Dat gaan we morgen toch anders aanpakken...

Inmiddels zijn we alweer 2 dagen thuis. Alle foto's staan op de laptop klaar om uitgezocht te worden. Zo lang verheugd op deze reis en nu is het alweer voorbij...

Amerika was echt mooi, afwisselend en verrassend. De plekjes waar ik me het meest op verheugd had, vond ik lichtelijk teleurstellend (San Fransisco, Yosemite) terwijl de plekken waar ik me niet zoveel bij had voorgesteld juist weer veel leuker/mooier bleken te zijn (Las Vegas/Zion). De ene keer een campground naast de snelweg, de andere keer midden in het bos bij de Grand Canyon met een kampvuurtje en dan weer aan het water met ondergaande zon.

Het reizen met een camper was echt top! Al heeft Pascal zich de eerste dagen wat afgevloekt. We hadden toen eigenlijk ook de moeilijkste route met veel bochten en steile bergwegen. Misschien had ik zelf eerder achter het stuur moeten kruipen, want het rijden met zo'n gevaarte ging me beter af dan ik vooraf had gedacht en ik heb minder last van hoogtevrees dan Pascal. Maar steeds je eigen plekje met al je spullen bij je hebben vond ik echt top. Overal gaan en staan waar je wilt, maar wel met een beetje luxe. Zo vind ík kamperen zelf leuk!

Nova heeft zich over het algemeen voorbeeldig gedragen. Natuurlijk de gebruikelijke kleuterdingen die ze thuis ook heeft, maar we waren voorbereid op wat heimwee-stress en dat soort dingen. Dat bleek dus achteraf helemaal niet zo te zijn. Ze heeft zich zo goed geamuseerd. Geklommen, stevige stukken gewandeld (terwijl ze thuis het liefste zo min mogelijk loopt), schelpen gezocht, een heel kleurboek volgekleurd, zich ontpopt tot echte Ipod-fotografe, dieren gespot... Ze heeft zich beter aangepast dan wij vooraf hadden gedacht. Dat doet ze toch zomaar even, ons stoere chickie :)

Op dit moment ligt ze weer te spoken in bed, klaarwakker. Die jetlag is er nog niet helemaal uit. Tijdens de terugreis had ze nog dikke tranen, eenmaal thuis vindt ze het ook wel weer leuk merken we. Al het speelgoed en knuffels zijn inmiddels weer uitgehaald, dit lijkt na die weken voor haar nu weer net nieuw. Ze moest mij zelfs even vragen hoe haar Duplo ook alweer werkte haha. Morgen een klein Halloween-feestje, daar verheugt ze zich de hele vakantie al op. Halloween was in Amerika natuurlijk overal overduidelijk aanwezig. Maandag weer naar school, naar haar vriendinnetjes. Hopelijk komt dat slaapritme dan snel weer in orde. Alles is dan back to normal, het dagelijkse leventje gaat weer beginnen. Wij waren in het vliegtuig al aan het brainstormen over onze volgende vakantie. Zal niet meteen weer een verre reis worden, maar misschien een leuk Europa-tripje (met camper?) Wie weet, dat duurt nog lang..

Tot dan! ;)

xxx Pascal, Priscilla en Nova

Dag 19 - Los Angeles/ Disneyland!!

Vandaag de dag waar Nova de hele vakantie naar uitgekeken heeft: Disneyland! Na onze chaotische avond gisteren kost het ons wel moeite om uit bed te komen. We hadden direct om 8u aan de kassa willen staats voor de kaartjes, maar dit lukte dus niet. Achteraf maar goed ook want het park bleek vandaag pas om 9u open te gaan. We waren precies op tijd dus. Met enige moeite Nova uit bed en aangekleed gekregen, daarna begon ze al een beetje warm te lopen. Bij onze camping stopte een shuttlebus die ons naar het park reed voor een paar dollar. Terwijl we de kaartjes kochten voor de bus, raakten we aan de praat met een Nederlands gezin met 2 kindjes die de afgelopen 3 jaar is Amerika gewoond hadden en nu terug gingen. Als afsluiter gingen ze nu naar Disneyland. Nova was te moe/verlegen om iets terug te zeggen. Ik geloof dat ze een beetje zenuwachtig was, want ze was erg stilletjes. Bij de ingang van het park had ze nog wel praatjes, maar toen we eenmaal binnen waren, klapte ze een beetje dicht. Dat duurde niet lang want opeens zagen we Minnie Mouse, Donald Duck en Goofy lopen. Daarna ook nog Pluto in Halloweenpak. Nova en ik schoten meteen alle kanten op haha. Beetje hyper.. We waren helaas net te laat voor een foto, ze gingen er al vandoor.

We hebben in de Mainstreet even in wat winkeltjes rondgekeken en zijn daarna naar Fantasyland gelopen omdat ons dat het leukste deel leek voor Nova. Als eerste gingen we in de attractie van Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen. Een beetje te eng voor kleintjes vonden wij. Iets te donker en een iets te hoog heksengehalte. Daarna Pinokkio: hetzelfde verhaal. Nova vond ze allebei toch wel een beetje akelig.

Daarna nog wat attracties gedaan die beter in de smaak vielen. Het park is heel erg groot en ontzéttend druk! Ik vraag me af of het hier in dit park ooit wel eens minder druk is. Het aantal attracties scheelt volgens mij niet veel met Parijs, terwijl dit park toch best een flink stuk groter is. Wel meer restaurants, maar dat was te verwachten hier.

We hebben ons echt platvoeten gelopen. Mijn teentje heeft het er zwaar mee gehad. Ik was blij dat we om 15.00 uur even konden zitten want toen kwam de parade. Nova en ik hadden op tijd een plekje op de stoeprand uitgezocht, in de schaduw, terwijl Pascal iets ging eten. Nova heeft haar ogen uitgekeken toen alle wagens langs kwamen. Ze vond het prachtig. Vooral de wagen met de prinsessen erop. Ik vond wel dat ie snel was afgelopen. Heb sowieso het idee dat alle attracties hier een tandje sneller gaan. Misschien om sneller alle rijen weg te werken?

Na de parade aten we een Mexicaanse burrito. Voor het eerst dat ik lekker gegeten heb in Disney!

Tegen de avond begon Nova toch wel wat moe te worden, al vertikte ze het natuurlijk om dat toe te geven. Ze wilde nog overal in. We hebben nog even een ijsje samen gedeeld en zijn daarna nog een keer de Mainstreet ingedoken om iets leuks te kopen. De centjes van oma had ze de hele vakantie bewaard om hier uit te geven. Een knuffel van de Aristokatten is het geworden. 's Middags had ze van ons al een diadeem met Minnie-oortjes gekregen. Goed verwend dus weer. Al had ze zelf de halve winkel leeg kunnen kopen. En ik ook :)

Als laatste zijn we in de Haunted Mansion geweest, het spookhuis. Dit was helemaal versierd in Halloween-Kerstsfeer, heel mooi. Nova vond het in het begin wel een beetje spannend, maar al snel was ze aan het zwaaien naar de enge mannetjes waar we langs reden. Oh ja, Nova is zelfs in de grote-mensen-achtbaan geweest! Die met het treintje. Ze was maar wat trots dat ze groot genoeg was om hierin te mogen en moest even laten zien dat ze dit wel durfde. De achtbaan ging af en toe een flink stuk door het donker, dat was iets te spannend geloof ik, maar zodra ze weer iets kon zien was het blije kupke er weer.

Het hele park stroomde inmiddels leeg. Tijd om terug naar de bus te gaan. Die bracht ons snel weer terug naar de camper. Nova mocht nog even in bed een spelletje doen op haar IPod, maar erg lang houdt ze dat niet vol, na een paar minuten valt ze al in slaap. Het was een lange, maar hele leuke dag. Ikzelf lig ook bijna te slapen maar moet toch nog even aan de gang met de koffers. De laatste spullen inpakken en alle kasten leegmaken zodat we morgen op tijd onze camper kunnen inleveren. Dit was onze laatste dag alweer. Morgen terug naar huis. Wat zijn deze weken om gevlogen!

Dag 18 - Los Angeles

Over deze dag kan ik kort zijn: vooral veel gereden. Het was een lange rit vandaag. De langste tot nu toe. We waren vroeg uit de veren en dit keer ook op tijd vertrokken. Om 7.45u zaten we in de auto. Omdat we de camper gisteren met het verkeerde water hadden gevuld, moesten we dit nog even lozen bij het dumpstation. Scheelt ook heel wat kilo's dus we hoopten zo wat benzine te sparen. Uiteindelijk hebben we er in totaal een kleine 5,5 uur over gedaan. Onderweg weer hetzelfde probleem als gisteren, het wijzertje op de benzinemeter steeds verder in het rood maar geen tankstation te bekennen. Je kunt hier mijlen ver rijden zonder iets tegen te komen. Zou je niet verwachten op een drukke highway maar dat was dus wel zo. Gelukkig gaf de navigatie aan dat er een eindje verderop bij een afrit een tankstation volgde dus daar zijn we maar even van de snelweg afgegaan. Nova en ik gingen weer even binnen kijken voor een ontbijtje. Het winkeltje heette Dairy Queen dus ik hoopte op iets gezonds. Helaas alleen maar burgers, friet en ijs. Dan maar weer een geroosterde boterham in de camper. Toen we terug liepen schrokken we even. In de laadbak van een grote jeep die geparkeerd stond, lag een dood hert ons aan te kijken. Blijkbaar zaten er jagers binnen. Jakkes, arm dier...

Pascal had inmiddels getankt en daarna hebben we even wat eten gemaakt aangezien we nog geen ontbijt hadden gehad. Daarna snel weer door. Aangezien we morgen de hele dag voor Disney gepland hebben, willen we proberen een beetje op tijd in LA aan te komen zodat we nog voldoende tijd hebben om vanmiddag wat van de stad te zien.

Vandaag hebben we ook voor het eerst regen gehad. We zaten in de auto en hoe dichter we bij LA kwamen, hoe donkerder het werd. In de verte konden we de bliksem door de lucht zien schieten. Pascal had het na een paar uur rijden echt gehad met het rijden dus het laatste uurtje hebben we van plek geruild. Ik achter het stuur en hij ernaast. Nova had het vandaag ook een beetje moeilijk met de lange rit. Tot nu toe heeft ze zich steeds goed vermaakt tijdens het rijden, we merken echter dat het de laatste dagen een beetje minder wordt. Het duurde haar vandaag allemaal te lang. Omdat onze WiFi het niet deed bij Lake Havasu hebben we niks kunnen reserveren om te overnachten. We hadden wel 2 adressen gevonden van campgrounds vlakbij de Disneyparken. Op goed geluk proberen we die maar. Het rijden in de stad is weer even wat anders dan door de bergen en woestijn. Het is er aardig druk. Maar het gaat me best goed af. Pascal bezorgt me af en toe de zenuwen, die heeft ietsje meer moeite relaxed te blijven in die drukte. Ik vind het juist wel cool om ons gevaarte over die grote 5-en 6-baans wegen te sturen.

Dat LA groot is hadden we al gelezen maar zoiets merk je pas echt als je er bent. Alleen al om van Anaheim (waar de Disneyparken liggen) naar het vliegveld te komen, ben je een uur onderweg. We rijden naar één van de campgrounds die ik genoteerd had, maar helaas blijkt daar geen plek te zijn. Door naar de volgende dus. Gelukkig niet heel veel verder. Daar kunnen we nog kiezen uit 2 plekjes. Weliswaar smalle plekjes volgens het meisje aan de balie, maar als we hem erin krijgen is het prima zegt ze. We rijden erheen en met even flink passen en meten krijgen we Minnie op haar plek. Pascal sturen en ik loods hem erin. Zo doen we het bijna dagelijks hier. Wat een samenwerking he? ;)

Het is overigens te merken dat we hier dicht bij de Disneyparken zitten. We betalen hier bijna $70 per nacht! Dat is bijna 3x zoveel als andere plekken waar we gestaan hebben. Maar we hebben geen zin om verder te zoeken, het is inmiddels toch al weer 15.00 uur. En zo zitten we morgen tenminste vlakbij het park.

Ondanks dat het al laat in de middag is, besluiten we toch nog wat te gaan doen. We vinden het zonde om de rest van de middag in de camper te blijven. Aangezien alles hier ontzettend ver uit elkaar ligt, moeten we kiezen. Ik had van alles willen zien hier: Beverly Hills, de beroemde Hollywood letters, Rodeo Drive, Santa Monica Pier, Venice Beach. Noem maar op... Dat gaat niet lukken in die paar uur dus we besluiten naar de Hollywood Boulevard te gaan. Kunnen we daar even rondkijken en de Walk of Fame zien waar de sterren van alle bekende mensen liggen. We willen niet met de camper door de stad rijden aangezien ons dat niet handig lijkt met parkeren enzo. Een georganiseerde dagtour loont zich niet meer voor die paar uur, huurauto ook niet, dus we besluiten weer onze Uber-mannetjes in te schakelen. Het blijkt ruim een uur rijden te zijn naar Hollywood, daar hadden we niet op gerekend. We zijn zo weer $40 lichter.

Hollywood is totaal niet wat we ons erbij voorstelden. We hadden al vaker gehoord dat het een beetje vergane glorie is. Nou dat is het zeker. Het ziet er allemaal een beetje verwaarloosd uit. We komen al snel de eerste sterren-tegels van de Walk of Fame tegen op de grond. Allemaal onbekende namen. We vragen ons een beetje af wat we doen hier. Als we verder lopen wordt het wat drukker en komen we wat bekende namen tegen op de grond. We komen ook steeds meer verklede typetjes tegen. Spider-Man, Spongebob, Jack Sparrow, je kunt er tegen betaling mee op de foto. Hun plek hebben ze strategisch uitgekozen want ze staan precies op de plek waar de tegels van de grote beroemdheden liggen. Daar waar de meeste mensen stil staan om foto's te maken natuurlijk. We komen langs een horde chinezen, die allemaal met hun camera staan te klikken. Ze blijken voor het Chinese Theatre te staan, dit is de plek waar de Oscars worden uitgereikt. Op de stoep zie je de hand-en voetafdrukken van bekende mensen in het cement. Niet zo heel bijzonder vinden wij. We duiken nog even de souvernirwinkeltjes en de Starbucks in, en lopen nog even richting shoppingmall om te kijken of we daar een hapje kunnen eten. Op de boulevard zelf zagen we niet echt iets lekkers, maar in de shoppingmall ook niks waar we zin in hebben. Ik zag op de heenweg vanuit de taxi een Shake Shack Burger liggen, hier schijnen ze lekkere burgers te hebben. Daar lopen we dus heen. Blijkt nog een aardig stukje lopen te zijn. Hoe verder we van de drukte weglopen, hoe meer vage types we tegenkomen. Pascal heeft het er niet helemaal op. Dit hebben we nog nergens anders gehad deze reis, maar hier voelen we ons niet helemaal op ons gemak in het donker. Net als we terug willen lopen, zien we het burger-restaurant liggen. We bestellen alledrie iets, om vervolgens achterover te vallen van de prijs. Duurste fastfood ooit haha! Maar het smaakt wel. Nova eet er ook goed van.

We zitten even in dubio of we weer zo'n dure taxi naar huis pakken, of dat we met de metro/bovengrondse metrorail terug richting Anaheim gaan. Een metrokaartje kost maar $1.75, dus we wagen het erop. We maken een overstap en stappen dan in de metro richting Anaheim. Dit blijkt nog een lange rit van bijna een uur te zijn. Met niet zo'n frisse types. Achteraf geen goed idee dus. We zijn blij als we er zijn en gaan even bij de MacDonalds naar binnen om daar een Uber-taxi te bestellen voor het laatste stukje naar de camper. Blijkt dat nog ruim een half uur rijden te zijn, en nog $30... Uiteindelijk dus niks bespaard en voor niks zo lang in de metro gezeten. LA is echt véél groter dan we dachten. Als klap op de vuurpijl spuugt Nova zichzelf ook nog even helemaal onder in de taxi. Dat heeft ze tot nu toe elke vakantie gedaan, dus waarschijnlijk wilde ze deze traditie in ere houden. Gelukkig kwam de bekleding van de taxi er redelijk van af dankzij de razendsnelle reactie van Pascal. Die had binnen een seconde zijn T-shirt uit om dat onder haar mond te houden. Hij heeft het taxiritje dus uitgezeten in bloot bovenlijf. Arme taxichauffeur... die draaide maar even alle raampjes open en moest een volgende rit laten schieten hierdoor. We hebben wel 10x sorry gezegd en aangeboden bij de camper zijn bekleding schoon te maken, Pascal bood hem zelfs wat extra geld aan, maar dat wilde hij niet. Hij nam het gelukkig goed op, maar wij voelden ons wel een beetje bescheten natuurlijk. Nova stond inmiddels weer te grinniken. Die hebben we buiten de camper maar snel uitgekleed en onder de douche gezet. Daarna weer fris haar bed in, arm schaap. Ze sliep uiteindelijk pas om 23.00 uur, niet heel handig met morgen Disney op de planning. Wij moesten daarna nog een begin maken met het inpakken van onze koffers. Ook nog een hele klus op zich. Al met al een enerverend dagje dus. We waren blij toen we ons bed zagen.

Dag 17 - Lake Havasu

Een flinke rit voor de boeg vandaag! Vanuit Grand Canyon vertrekken we richting Los Angeles. Omdat dit stuk te lang schijnt te zijn om in 1x te rijden, hebben we een tussenstop met overnachting gepland bij Lake Havasu. Dit zou ongeveer op het midden van de route moeten liggen. Om 8.30u zijn we onderweg. We moeten nog op zoek naar een tankstation omdat onze benzine ver op is. Even wordt dit nog spannend, want het wijzertje komt steeds verder bij het rode blokje te staan terwijl we nog steeds geen tankstation zijn tegengekomen. Gelukkig spot Pascal aan de andere kant van de weg een bordje en kunnen we een stukje verderop tanken. Ook hier staan weer Indianen met hun kraampjes met zelfgemaakt spul. Geen Indianen met verentooien op hun hoofd trouwens, voor wie dit mocht denken. Gewoon Amerikanen van Navajo-afkomst ;)

Nova en ik stappen even uit om de kraampjes te bekijken en ik koop nog een klein armbandje. Nova wil geen matchend armbandje zegt ze, ze vindt die wat ze laatst heeft gekregen mooier. Ook prima. We lopen nog even het winkeltje van het tankstation binnen om te kijken of ze er iets eetbaars hebben aangezien we nog geen ontbijt hebben gehad, maar ze hebben er vooral snoep. We nemen een zakje M&M's en een zakje Skittles mee voor straks. Oh ja, en RV-wc papier. Dat was op. Gewoon wc papier verstopt de slang van de tank, dus goed dat we het hier tegenkomen. Terug naar de camper waar we de generator even aan gooien zodat we wat bagels kunnen roosteren. Dat is tegenwoordig meestal ons ontbijt/lunch/tussendoortje: afbakbagels uit het broodrooster. We hebben nog aardig wat etenswaar in de camper liggen, dus deze laatste dagen proberen we maar alles op te maken. Dus even geen yoghurt met muesli-ontbijtje meer voor mij.

De rit naar Lake Havasu verloopt voorspoedig. Pascal achter het stuur, ik typ even wat verhaaltjes en Nova amuseert zich met haar IPod en kleurboek. Eigenlijk had ik nog een stuk willen rijden maar we zijn er sneller dan gedacht. De camping had ik al geboekt voor we naar de Grand Canyon gingen dus dat is geregeld. Omdat we voor ons gevoel zo snel gereden hebben vandaag, zitten we nog even te twijfelen of we niet toch meteen moeten doorrijden naar LA, zodat we daar morgen wat meer tijd hebben. Ik vind Havasu City er zo op het eerste gezicht niet heel gezellig uitzien. We zien dat er een Walmart vlakbij is en we besluiten daar even te parkeren omdat je daar meestal wel goede WiFi hebt. Kunnen we even checken hoe ver het nog is naar LA. Dit blijkt toch nog een dikke 4,5 uur te zijn dus dat gaat 'm niet worden voor vandaag, dan zouden we in het donker pas aankomen. Omdat we geen brood meer hebben, gaan we toch weer "even" de Walmart in. Om er 2 uur later weer uit te komen. "Even" bestaat bij de Walmart dus niet voor ons. Nova gaat meteen weer van 0 naar 120 en ik speur ook weer fanatiek alle gangen af. Ik vind nog wat boodschapjes waar ik naar op zoek was en we kopen nog wat te eten voor vanavond: verse rauwkostsalade met broccoli, pastasalade, steaks en aardappelblokjes. Ons gaat-alles-op-de-terugweg-in-het-koffer-passen-probleem wordt ook meteen opgelost, want we zien een mooi goedkoop koffer. Past precies als handbagage, dus die gaat mee in de kar. Schaam, schaam, best aso vinden we eigenlijk. Maar ja, nu hebben we 2 handbagagekoffers moeten lenen, dat hoeft dan voortaan niet meer ;)

Nova pluist nog even de speelgoedafdeling uit en ziet een heleboel dingen die ze leuk vindt. Ik vind het stiekem ook allemaal wel leuk, al dat speelgoed dat je in Nederland niet hebt. Ze stuit meteen op iets wat ze bij ons thuis al in de winkel had gezien en waar ze helemaal wild van werd. Dat blijkt hier dus ruim €20 goedkoper te zijn. Dat gaat alvast mee als kerstcadeau. Pascal gaat er stiekem mee naar de kassa terwijl ik Nova even mee sleep naar de kerstafdeling.

Toen we eindelijk buiten kwamen, zijn we door gereden naar onze campground een paar minuten verderop. Dit bleek onverwacht een heel leuk plekje te zijn. Bijna op het strand, meteen aan het meer. Weliswaar een kunstmatig aangelegd strandje, maar dat mag de pret niet drukken. We hebben weer een picknicktafel, vuurkorf en we staan direct vanuit de camper met de voetjes in het zand. Nova is helemaal blij. Hier zou ik wel 100 nachtjes kunnen blijven zegt ze. Bij deze mag ik mezelf toch wel Chef Campeerplek-uitzoeken noemen, vind ik zo. Naast de picknicktafel staat een grote boom die helemaal vol zit met vlinders. En een vogel die af en toe een vlindertje snackt. Stomme vogel zegt Nova. Ze besluit dat ze weer een kampvuurtje wilt straks, we hebben alleen ons laatste hout in de GC opgestookt. Dus we gaan het strandje af om hout te sprokkelen. Een ouder Amerikaans echtpaar komt langslopen en vraagt wat we aan het doen zijn. We staan even te kletsen en de meneer wijst Nova nog wat takken aan. Die durft ze natuurlijk niet te pakken... verlegen... Even later komt hij uit zijn camper met een paar stukken hout voor ons. Nou, daar kunnen we wel een vuurtje mee maken. Zelf hebben we in de tussentijd ook al aardig wat verzameld.

Nova gaat met Pascal alvast alles klaarzetten voor het vuurtje, zodat ze dat niet in het donker hoeven te doen. Ik probeer even weg te sneaken met mijn boek en ga verderop aan het water zitten. We hebben hier perfect uitzicht op de ondergaande zon dus van lezen komt niet veel. Nova komt erbij en leeft zich uit met schelpen zoeken. Ze maakt er een paar mooie kunstwerken in het zand mee. Daarna wordt het al snel donker. Het vuur gaat aan, doet het nog goed ook! Nova wil eigenlijk weer marshmellows roosteren, maar aangezien ze vandaag amper wat gegeten heeft behalve snoep (en de afgelopen dagen niet anders), vind ik dat ze daar maar even mee moet wachten. Het vuurtje is snel opgebrand en Pascal wordt hier helemaal lek gestoken door de muggen. We gaan dus maar even de camper in om het avondeten te maken. Nog voor ze geproefd heeft, doet Nova weer haar hele riedeltje: ik vind dat niet lekker, ik wil niet eten, ik heb dorst. Ze is de laatste week echt een miemel met eten. De perzik gaat er als toetje gelukkig wel goed in.

Met een hoop geknoter gaat ze daarna met Pascal onder de douche aangezien ze van top tot teen onder het zand zit. Daarna pyjama aan en nog een paar minuutjes op de IPod in bed. En dan weer hetzelfde riedeltje: ik kan niet slapen, ik heb nog dorst, ik heb nog honger, ze blijft maar doorkwebbelen. Hoe makkelijk ze de eerste weken hier sliep, daar is nu niks meer van over. Wij denken dat ze langzaamaan een beetje nerveus wordt voor Disneyland haha. Hup, snel een stukje brood erin, een slokje water en slapen nu! Ik was eigenlijk van plan om vanavond lekker buiten te gaan zitten met mijn boek aangezien het hier voor de afwisseling eens niet koud is 's avonds (sterker nog, het is hier bloedheet), maar er zitten hier echt héél veel muggen dus ik blijf toch maar binnen. Pascal en ik gaan maar even op de slaapkamer liggen met ons boek/IPad, dan is Nova wat sneller stil. Dat werkt gelukkig. Als Nova slaapt gaan we even terug om de afwas te doen en de camper weer rijklaar te maken, aangezien we morgen vroeg willen vertrekken. Alle losse spullen moeten opgeborgen worden, anders vliegt het met rijden door de camper. We hebben morgen weer een lange rit voor de boeg. Het laatste lange stuk van deze vakantie. We hebben hier weer geen WiFi dus we kunnen niet echt veel plannen voor morgen terwijl we dat eigenlijk wel nog moeten doen. We kunnen nog net het adres van een campground dicht bij Disneyland opzoeken, dus dat zetten we alvast in de navi. De rest moeten we morgen maar even zien. LA here we come!

XX

Dag 16 - Grand Canyon

Vandaag opgestaan, rustig ons ontbijtje gedaan en daarna was het tijd om de rest van het park te verkennen. Ook hier rijdt een shuttlebus door het hele park. We willen hiermee langs de verschillende viewpoints gaan. We lopen weg van onze campground maar hebben eigenlijk geen idee welke kant we op moeten. Later blijkt dat we precies de verkeerde kant gekozen hebben. We volgen de bordjes met visitorscenter maar dit blijkt uiteindelijk een flink stuk lopen te zijn. Pascal had slecht geslapen vannacht dus die was sowieso al met zijn verkeerde been uit bed gestapt. Nova liep op haar teenslippers en lag na 10 minuten wandelen al op haar snuffel. Resultaat: een schaafwond op haar knie en een groot gat in haar legging. Gelukkig hadden we K3 pleisters bij ons! Na een lange wandeling met veel klagen en zeuren kwamen we uit bij het visitorscenter. Daar even rondgekeken welke routes er waren en even een sanitaire stop gedaan. Ik weer terug naar binnen im te informeren naar de helikoptervluchten. De ranger achter de balie wees me een telefoontoestel aan wat ik mocht gebruiken met de nummers van verschillende helikoptervlucht-aanbieders onder de snelkeuzeknop. Die bleken het erg druk te hebben want overal waren veel wachtenden voor me. De prijzen van zo'n vlucht bleken me ook een beetje tegen te vallen: $299 voor een vlucht van 45-60 minuten. Ik wist dat het duur was, maar had toch gerekend op zo'n $100 minder dan dit. Uiteindelijk besloten om dan voor de kortere vlucht van een half uur te gaan, die was wat goedkoper. Tijdstip geregeld aan het einde van de dag, zodat we eerst op ons gemak het park konden verkennen. Toen de medewerker aan de telefoon mijn creditcardgegevens checkte, bleek deze weer niet te werken. Grrrr! Ze ging even overleggen of ik contant mocht betalen zodra ik daar was, maar dit bleek uiteindelijk niet te kunnen. Zonder werkende creditcard kon ze mijn plaats dus niet reserveren. Dat betekende dus geen helikoptervlucht voor mij... Dit was even een hele dikke teleurstelling... Ik moest het echt even laten bezinken aangezien ik me hier de hele vakantie op verheugd had. Ik had aan de telefoon te horen gekregen dat ik wel naar hun vliegveld kon komen om het daar te regelen en dan direct te betalen. Na een hoop getwijfel besloten we dit dan maar te doen. Met de shuttlebus terug naar de camping, langs de ATM om te pinnen en dan maar richting vliegveld rijden. Dit lag net buiten het park volgens de mevrouw aan de telefoon, het zou niet ver rijden zijn vanaf onze campground. Ik was nog steeds erg aan het twijfelen of we het wel moesten doen, aangezien we dan weer een hoop tijd kwijt waren en ik niet eens zeker wist of er direct plaats zou zijn. Toen Pascal het adres in de navigatie invoerde, bleek het bijna 1,5 uur rijden te zijn. Geen klein stukje dus. Tenminste niet voor Nederlandse begrippen. Daarmee was ook meteen de keuze gemaakt: dat gingen we dus niet doen. Geen helikoptervlucht voor mij helaas. Heel erg jammer, maar op goed geluk zover rijden terwijl er misschien niet eens plek zou zijn, was het me niet waard. Dan zou onze enige dag hier in de Grand Canyon ook meteen om zijn.

Toen zijn we dus maar weer terug gelopen richting shuttlebus. We kwamen erachter dat de halte vlakbij onze campsite bleek te liggen. Voor niks dat hele stuk gelopen vanochtend! De shuttlebussen rijden hier 3 routes: blauw is de route door het dorp, oranje en rood zijn de scenic routes langs de verschillende viewpoints. We besloten eerst een stukje oranje te doen. Bij de eerste halte stapten we uit en keken we uit op een trail wat je hier kon lopen. En natuurlijk weer het uitzicht op de gigantische canyon. We besloten om weer in de bus te stappen naar de volgende halte. Ook hier weer een geweldig uitzicht. En ook hier weer heeeeel veel andere toeristen. Toch iets minder indrukwekkend dan gisteren op het rustige plekje bij de Desert Viewpoint. Deze lag niet op de route van de shuttlebus, daarom was het daar een stuk rustiger. We kwamen nog langs een plekje was ezels stonden. Van een afstandje leken het paarden, dus ik en Nova gingen er meteen op af. Toen we dichterbij kwamen, hadden ze wel hele grote oren haha. Het bleken dus ezels te zijn. Even geaaid en weer terug de bus in. Die bussen werden steeds voller en voller trouwens. Bij het volgende punt waar we uitstapten kon je een heel einde met een trap naar beneden. Pascal voelde zich de hele ochtend al niet zo op zijn gemak met die hoogtes hier, dus die bleef boven met Nova. Ik ging weer even alleen naar beneden. Wat een geweldig uitzicht weer. Hier kon je de Bright Angels Landing Trail zien liggen. Dit is een route die helemaal tot onder in de canyon loopt. Het duurt 2 dagen om deze van boven naar beneden en weer terug te lopen. Niet iets wat je zomaar even doet dus. Hier in de Grand Canyon zien wij het zelf ook niet zo zitten om te gaan hiken met een kleuter. Veel te dicht bij de randen allemaal. Wij houden het hier dus bij de shuttlebus. Wel jammer, want met het wandelen ontkwam je in de vorige parken wel even aan de massa's mensen en kwam je via de verschillende trails echt even in de mooie, rustige omgeving terecht. Maar dat gaat 'm hier dus niet worden. Ik denk dat Pascal het dan sowieso zou besterven met zijn hoogtevrees. We hebben soms trouwens met plaatsvervangende zenuwen naar andere mensen gekeken. Sommigen zetten hun kleuter gerust ergens op het randje op een steen om er een mooie foto van te maken. Of een kleuter die te dicht op het randje stond en struikelde, bijna onder het hek door. Brrr, nee... Nova blijft toch mooi op veilige afstand. En als ze dichterbij wilt kijken, dan bij mij op de arm.

Toen ik terug naar boven liep naar Pascal en Nova, bleek Nova weer gevallen te zijn. Weer pijn aan haar knie en eigenlijk had ze er niet meer zo'n zin in. Als je nergens kunt kijken en alleen maar aan je handje vast gehouden wordt, is het ook niet zo leuk. Volgens mij is ze de laatste dagen ook een beetje moe. Pascal had dus al besloten dat hij met haar terug naar de camper ging. Ik kon dan alleen even de route met de bus afmaken. Oké, prima. Zij reden mee naar de eerstvolgende halte van waaruit ze terug konden rijden naar de campground en ik reed door naar de hoger gelegen viewpoints. Stiekem ook wel even lekker om een paar uurtjes alleen op pad te gaan. En om rustig te kunnen rondkijken zonder dat ik steeds in de gaten moest houden of Nova niet te dichtbij de rand kwam.

Zo ging ik dus met de bus steeds een stukje verder. Bij ieder punt weer een super uitzicht over de canyon. En de truc: wachten tot de mede-passagiers allemaal weer terug naar de halte gingen om de volgende bus te pakken, om dan lekker even het uitzicht voor mezelf te hebben. De bussen reden hier toch elke 10 minuten, dus ik pakte dan gewoon de bus daarna. Uiteindelijk ben ik zo tot aan de laatste viewpoint gereden, Hermits Rest. Hier in het souvenirwinkeltje even een koffie en een muffin gekocht bij een heel apart vrouwtje met een grote wollen muts op. Erg vriendelijk was ze niet, maar waarschijnlijk was dat omdat de mensen uit de bus hier nog allemaal snel naar binnen liepen terwijl het eigenlijk sluitingstijd was. Gelukkig waren hierboven ook wc's, dat was inmiddels wel nodig! Wel een hele enge wc met een enorm diep gat. Nova had ik hier niet op durven zetten, die was er zo in verdwenen.

Na wat foto's van het uitzicht zag ik de bus alweer aankomen. Die zat goed vol. Aangezien ik geen zin had in die drukte en je in de bussen hier niet mag eten, skipte ik deze bus even. Zo had ik even de tijd om in alle rust mijn koffie en muffin weg te werken met uitzicht op de canyon. Inmiddels merkte ik dat het al langzaam begon te schemeren. Ik wilde hier eigenlijk graag een keer de zonsondergang zien, dat schijnt heel mooi te zijn met al die verschillende kleuren op de rotsen, maar aangezien ik dan in m'n ééntje in het donker terug moest naar de camping, besloot ik dat toch maar niet te doen. Ik had geen zaklamp bij me en geen telefoon. Niet zo handig dus. Het leek me daarom ook verstandiger om de route terug naar beneden maar te doen zonder tussenstops bij de viewpoints. Wist ik veel dat die terugweg zo lang ging duren! Blijkbaar waren er heel veel mensen die terug naar beneden wilden en de bussen deden er erg lang over om bij elke halte nieuwe mensen binnen te laten. Ik zag ondertussen dat het best snel donker werd dus ik hoopte dat ik een beetje op tijd beneden zou zijn om de volgende bus naar onze campground te pakken. Toen ik moest overstappen, stond er een enorme rij mensen te wachten voor de volgende bus. Ik heb maar heel aso voorgekropen, ben gewoon met de stroom mensen die de bus in ging meegelopen. De buschauffeur in deze bus was een echte grapjas, hij kreeg de hele bus aan het zingen. Toen ik bij de halte van onze campground moest uitstappen was het inmiddels pikkedonker. Oeps... dat was dus precies wat ik wilde voorkomen. Er liep een groepje mensen die de zaklamp op hun telefoon aanhadden, dus daar liep ik maar achteraan. Die leken helaas de andere kant op te moeten. Ik begon even te twijfelen of ik wel de goede kant op ging, het is hier zo donker 's avonds dat je niks meer herkent. Er liep nog een paar voor mij dus ik besloot maar even te vragen of zij de weg naar de Oak Loop wisten (zo heet het gedeelte waar onze camper staat). Het bleek een Nederlands stel te zijn, heel toevallig. Ze wisten ook niet precies waar ik heen moest, dus na even gepraat te hebben ben ik maar verder gelopen. Overdag is het maar een klein stukje lopen en niet moeilijk te vinden, maar zo in het donker begon ik hem toch wel te knijpen. Zo onherkenbaar allemaal. Volgende keer toch maar een zaklamp meenemen. Ik begon even te twijfelen of ik niet ergens een zaklamp moest lenen, maar toen zag ik het bordje van ons camping-gedeelte staan. Vanaf daar nog een klein stukje rechtdoor en met de bocht mee naar rechts. Ondertussen de paaltjes met de nummers maar gevolgd. Zag ik een stukje verderop een groot en een klein persoon aankomen met 2 lampjes. Dat waren Pascal en Nova dus haha. Die kwamen me zoeken en wilden al naar de bushalte lopen om me daar op te wachten. Dat was uiteindelijk niet nodig, maar al met al was dit me ietsje té avontuurlijk. Bleek dat Pascal en Nova er ook 1,5 uur over hadden gedaan om terug te komen met de bus, dus die hadden het al zien aankomen dat ik in het donker terug moest. Nova had bij terugkomst nog even op bed gelegen met de IPod om een beetje uit te rusten, die was nu weer aardig fit. Ze hadden onderweg trouwens nog een grote eland gezien in de berm. Blij dat ik die niet in het donker ben tegen gekomen! :)

We hebben zelfgemaakte pizza in de oven gegooid en daarna heb ik met Nova nog wat gekleurd. Toen begon ze toch weer erg druk te worden, meestal een teken dat het bedtijd is. Hup, erin dus! Ik ben nog even in mijn boek gedoken en Pascal lag een stripboek te lezen op zijn IPad. Morgen hebben we een lange rit voor de boeg naar Lake Havasu, dus we zijn op tijd gaan slapen. Morgen vroeg weer op!

(En hopelijk dan ook WiFi zodat ik mijn verhaaltjes kan uploaden!)

See you! X

Dag 15 - Grand Canyon

Op het programma van vandaag: een ritje van een kleine 3 uur richting Grand Canyon. We vertrokken redelijk op tijd vandaag en hadden ons voorgenomen dit tripje gewoon op ons gemak te doen. We hebben 2 nachten op de Mather Campground geboekt, midden in het park, dus we hebben morgen een volle dag om de Grand Canyon te verkennen. Vandaag geen gehaast dus. Ik vond dat het vandaag tijd werd om zelf eens achter het stuur te kruipen. Dat was er tot nu toe niet van gekomen. Teveel bochtige wegen die Pascal liever zelf reed aangezien hij inmiddels iets meer had kunnen oefenen hierin. Maar ik wilde het toch echt zelf eens proberen voordat we weer naar huis gaan, dus met enige aarzeling van Pascal's kant maakte hij plaats achter het stuur. Als dat maar goed gaat, zag ik hem denken. Even wat korte instructies gekregen aangezien onze Minnie een automaat is en ik nog nooit in een automaat gereden heb en daarna het gas erop. Pascal's taak was nu het beheren van de selfiestick om onderweg wat filmpjes te maken en het bedienen van Nova. Het eerste stukje ging goed, we reden op een 65 Mile-weg, dat is zo'n 80km/u en alles was gewoon rechtdoor. Daarna werden mijn rijkunsten iets meer op de proef gesteld met een stevige afdaling met veel bochten en een ongeduldige vrachtwagen achter ons. Maar het ging goed. Wel even wennen met remmen en niet hoeven schakelen, maar ik kreeg de smaak te pakken. We waren ongeveer een uur onderweg toen Pascal ergens een bordje met Little Colorado River-viewpoint zag staan. Goed excuus om even te pauzeren. Het bleek ook onder Indianen-beheer te vallen en we mochten een vrijwillige bijdrage betalen om door te rijden. Het leek gewoon een grote parkeerplaats met wat uitzicht over de bergen. Niks bijzonders dacht ik, dus even een koffie en weer door. Pascal was ondertussen even een rondje gaan lopen en kwam terug om verslag te doen. Bleek dat er een stukje verderop een gigantische kloof lag met superuitzicht. Dan toch maar even met z'n allen gaan kijken... 100 meter verderop begon inderdaad een grote kloof die zich nog een flink stuk doortrok. Heel diep en heerlijk rustig. Echt een mooi plekje. Horseshoe Bend eat your heart out! Hier was het minstens net zo mooi. Oké, misschien iets minder rivier, maar ook geen massa's medetoeristen. Tot nu toe zijn de plekjes die we bezocht hebben hier in Amerika echt heel mooi, maar het is er ook super toeristisch, dus je bent er altijd met een heleboel andere mensen wat soms wel eens jammer is. Hier was bijna niemand. Pascal is met Nova even bij de kraampjes gaan kijken, de indianen verkochten daar zelfgemaakte spullen zoals sieraden en dromenvangers en ik ben even verderop bij het uiterste puntje van de canyon gaan kijken. Wat een rust! Helemaal niemand, alleen de wind en een grote raaf die voorbij vloog. Het was er zo stil dat je zijn vleugels gewoon hoorde zoeven in de wind. Even net alsof ik alleen op de wereld was. Dat vind ik op zo'n plekjes toch altijd het mooiste. Flink wat foto's gemaakt en daarna weer terug naar Pascal en Nova. Die hadden ondertussen al wat leuke souvenirs gespot. Deze nog snel afgerekend en toen terug naar de camper. Bleek dat we toch ruim een uur en een kwartier daar waren geweest. Maar geen probleem want we hoefden niet heel ver meer, een kleine anderhalf uur. Ik kroop weer achter het stuur en we reden door richting Grand Canyon. Alles lekker rechttoe rechtaan, makkelijk rijden dus. We kwamen aan bij de ingang van GC en lieten weer ons pasje zien. De aanschaf van dit pasje heeft zich wel geloond, nu mogen we zo alle parken in, scheelt een hoop entréegeld. De ranger gaf aan dat even verderop al een eerste uitkijkpunt, de Desert Viewpoint, was, dus we besloten daar te stoppen. Vanaf de parkeerplaats zagen we al een stukje van de Grand Canyon. Ik begon al een beetje te stuiteren, dus húp snel er naartoe!

Eerste indruk: WOW!! Wat een uitzicht! Niet te geloven hoe groot en uitgestrekt de GC is. En vooral ook heel diep. Nova weer stevig aan het handje en samen met Pascal iets verderop. We lazen ergens dat de GC iets van 466 km breed is. Kun je je zo niks bij voorstellen, maar als je het eenmaal ziet... echt niet normaal. Op het plekje waar wij stonden was het best rustig, ook wel fijn. Er stond een oude uitkijktoren aan de rand, waar je in kon en helemaal naar boven kon met een aantal trappen. Nova wilde hier meteen in, maar Pascal twijfelde nog even, die heeft hier veel last van zijn hoogtevrees. Bizar vinden wij het dat Amerika een land is met zoveel regeltjes en waar ze je aanklagen om iedere scheet, maar dat ze wel (kilo)metersdiepe canyons en gebergtes hebben zonder ook maar iets van een muurtje of railing erlangs. We hebben ons al vaker afgevraagd hoeveel mensen of auto's er al naar beneden gedonderd zijn.

Hoewel Bryce Canyon qua looks misschien mooier is, vind ik GC toch wel indrukwekkender. We besloten om terug naar de camper te gaan en richting campground te rijden. Dit was nog ruim een half uur rijden. Kun je nagaan hoe groot dit park is. Pascal reed dit stukje even omdat hij de camper waarschijnlijk makkelijker op onze plek krijgt, deze zijn soms wat smal met inparkeren. Tijdens het rijden kwamen we erachter dat het misschien niet zo heel handig was om net gezien te hebben hoe groot en diep de GC in het echt is. We rijden het grootse gedeelte van de route naar de campground namelijk heel dicht langs de rand van de canyon. Daar hadden we even niet op gerekend, Pascal zit met klamme handjes achter het stuur en er komen regelmatig vreemde oergeluiden uit als we weer een bochtje langs de afgrond maken. Op sommige plekken zit er nog een stuk bos tussen ons en de rand van de canyon, maar op andere plekken is het nog geen 10 meter zonder vangrail of iets dergelijks. Best spannend. Hier gaan we dus écht niet in het donker rijden! We zijn blij als we de campground bereiken. Pascal parkeert de camper langs de kant van de weg, een beetje uit het zicht van het incheck-huisje met ranger. We hebben met reserveren namelijk een beetje gesmokkeld met de afmeting van onze camper. We konden alleen plekken reserveren voor campers van maximaal 27ft en die van ons is 31ft. In Yosemite hadden we een 24ft plek waar we uiteindelijk makkelijk inpasten, dus we hebben het erop gewaagd en ook hier bleek het weer makkelijk te passen. Op de hele camping was de maximaal toegestane lengte van voertuigen 30ft dus we moesten af en toe even goed sturen tussen de bomen en laaghangende takken door maar toen we eenmaal op onze site aankwamen, paste het prima. Gouden tip #2 van deze vakantie dus: een beetje sjoemelen met de afmetingen van de RV kan best. We waren overigens wel één van de weinige RV's op deze camping, voor de rest vooral veel tenten. Een klein beetje patserig voelden we ons wel. Ook dit was weer een mooi plekje midden in het bos, heel gezellig. Meteen lekker naar buiten en aangezien het al snel donker zou worden, begon Pascal alvast aan het kampvuur. We hadden gisteren bij de Walmart hamburgers meegenomen en we hadden nog broodjes en worstjes. Dat betekende dus bbq'en. Bij de vorige campground in Page lagen nog wat houtblokken die Pascal mee had genomen. Kwam nu dus goed van pas. En de meeste campeerplekken hebben hier óf een vuurkorf met rooster óf een aparte bbq. Tegen de tijd dat het vuurtje goed was, was het inderdaad al donker. En koud! We besloten toch buiten te eten, wel gezelliger dan steeds binnen. Kampeerlamp en kaarsje erbij, zo konden we nog net zien wat we aten. Overal om ons heen zaten mensen ook aan hun vuurtje, heel leuk. Toen we klaar waren met eten toch maar snel naar binnen verkast aangezien het steeds kouder werd. Nova en ik zijn snel onder de douche gesprongen en daarna nog even lekker op de bank getutteld. Toch wel een luxe zo, de rest van de camping moet in de kou naar de douchehokjes/wc's, wij hebben alles bij de hand. Nee, zo'n diehard campeerders zullen wij waarschijnlijk nooit worden, maar in deze camper bevalt het prima. Na een half uurtje op de IPod gaat Nova naar bed. Ik probeer nog een keer of mijn telefoon het doet hier, maar helaas. Ik wil morgen heel graag een helikoptervlucht over de GC maken dus dat wil ik het liefst vandaag nog regelen. Ik had het vanmiddag al geprobeerd maar ook toen geen bereik. Daar had ik even geen rekening mee gehouden. Bij Yosemite wist ik het vantevoren, hier niet. Dat gaat dus niet meer lukken, Pascal z'n telefoon doet ook niks. Dan maar eindelijk mijn boek tevoorschijn halen en morgenochtend proberen de helikoptervlucht in het park zelf te regelen. Na een uur vinden we het zelf ook tijd om de oogjes dicht te doen. Truste...

Dag 13-14 Page

Gisteren vertrokken we vanuit Bryce richting onze volgende bestemming: Page. Wel jammer om al weg te moeten hier, het beviel ons goed. Mooie staat, leuke dorpjes en supermooie omgeving. We hebben nog even getwijfeld om een extra nachtje te blijven, maar toch besloten om alvast verder te rijden. Onze camping in Page ligt aan een groot meer, Lake Powell, ik denk dat we ons daar na al die bergen van de afgelopen dagen ook goed gaan vermaken. Even wat afwisseling.

De ochtend van vertrek keurig de wekker gezet met de bedoeling vroeg te vertrekken. Blijkbaar waren we alledrie aan wat extra slaap toe want we hebben allemaal door de wekker heen geslapen. Rond 9.15 uur uiteindelijk vertrokken, met een korte stop bij het tankstation. Benzine vliegt er doorheen met al die bergweggetjes die we rijden. Rechts achter had de camper al de hele reis een zachtere band, eindelijk lukte het nu hier wat extra lucht in te krijgen. Ging eerder erg moeilijk. Toen dit allemaal gefixt was konden we de weg op. Eerst een stuk terug richting Zion, waar we 2 dagen geleden waren, om daarna richting Page te rijden. Wat ons gisteren hier ook al opviel: ontzettend veel aangereden herten langs de weg. Bij ons zijn het meestal hooguit een egel of een vogel, nee hier liggen dus echt dode herten langs of open de weg. Zielig hoor. We hebben er in een uur zeker 6 zien liggen. Nadat wij gisteravond op de rem moesten voor familie hert kan ik me er wel iets bij voorstellen.

Ons ritje liep voorspoedig. Onderweg weer paar stops gemaakt voor koffie/plassen/sightseeing en dat soort dingen. Het plan was om na aankomst de Horseshoe Bend te bezoeken en de dag erna Antelope Canyon te doen en daarna weer naar de volgende bestemming te rijden. Omdat we weer later aankwamen dag we dachten en we eigenlijk ook allemaal een beetje gaar waren van steeds die lange ritten, besloten we om vandaag eens lekker helemaal niks meer te doen. De camping in Page, de Wahweap Campground, had ik een paar dagen geleden al geboekt dus daar hoefden we niet meer naar te zoeken. Dit bleek ook een uitstekend plekje te zijn. Heerlijk weertje, mooie plek met uitzicht op het meer en een overvloed aan eekhoorntjes en konijntjes. Vrijwel meteen besloten we om de planning van de komende dagen een beetje aan te passen. In plaats van 1 nacht toch maar 2 nachten hier geboekt, vandaag lekker niksen en wat huishoudelijke dingetjes doen en dan morgen onze geplande uitstapjes naar Horseshoe Bend en Antelope Canyon maken. Dat betekent wel dat Monument Valley definitief komt te vervallen. Jammer, maar ik denk dat we inmiddels wel een hoop bergen hebben gezien die ook heel erg Monument Valley-achtig zijn. En helaas, we kunnen niet nog meer in onze 3 weken proppen.

Toen we helemaal op ons plekje aan het meer gesetteld waren, hebben we eerst een klein hapje gegeten (daar was het inmiddels bekende noedelsoepje weer) en nog even gefacetimed met kleine oma. Pascal heeft daarna de berg was gesorteerd aangezien we bijna door onze laatste schone onderbroeken heen waren en is toen samen met Nova op zoek gegaan naar de camping-wasserette. Had ik intussen tijd om wat dingetjes voor de volgende dag te regelen. Dat bleek nog tegen te vallen. De tour door Antelope Canyon die ik eigenlijk wilde, bleek al tot na het weekend vol te zitten. Ik had geen idee dat dit buiten het hoogseizoen ook zo snel zou gaan. Antelope Canyon is een soort spleet/spelonk hier in het gebergte wat bekend staan om zijn aparte vormen en mooie kleuren. Er is een Upper- en Lower Canyon. De Upper is het meest populair, vooral tegen de middag, omdat de lichtinval dan op z'n mooist is. Dat was dus te merken... Geen kaartje meer te bemachtigen. Ik twijfelde over de Lower Canyon omdat deze moeilijker begaanbaar is, vooral met kleine kinderen. Had ik gelezen althans. Uiteindelijk toch besloten om deze te doen en gewoon morgen af te wachten of we ergens terecht zouden kunnen hiervoor. Toen ik me daarna bedacht dat het nu wel het ideale moment zou zijn om eindelijk eens een boek tevoorschijn te halen en me in het zonnetje te installeren, bedacht Nova dat het tijd was om een spelletje te doen. Toren van Pisa werd het. Dat bleek nog een hele opgave op onze scheve picknicktafel. Inmiddels was Pascal terug met de schone was en fixte hij ons tafelprobleem. Spelletjes doen met Nova is leuk, zolang zij het gevoel heeft dat ze gaat winnen. Ze is een kei in het ombuigen van de spelregels in haar voordeel. Zodra het even anders loopt dan gepland, heeft ze opeens een regeltje wat er vlak daarvoor nog niet was. Nou heeft Toren van Pisa spel niet zo'n moeilijke regels... alle poppetjes die eraf kiepen zijn voor jou en wie als eerste al zijn poppetjes op de toren heeft staan, heeft gewonnen. Nova was dus vrij snel klaar met dit spel.

We besloten om nog even naar de Walmart te gaan, die lag hier niet zo ver vandaan. Ik merk dat ik hier in Amerika lichtelijk hysterisch word van boodschappen doen. Zeker bij de Walmart. Zoveel leuke dingen die we thuis niet hebben. Ik heb me dan ook goed laten gaan. Nova deed vrolijk mee, die was al snel net zo hyper. Ik heb mijn voorraad bakblikken en taartvormen eens stevig aangevuld. Ook flink wat sprinkles, koekjesmix en ander leuk bak-spul in de kar gegooid. Nova was weer niet weg te slepen bij de Halloween-decoratie dus daar hebben we ook wat dingetjes van meegenomen. En voor mij een hele warme (en beetje foute) pyjama. Aangezien het hier zo koud is 's nachts. Met een flinke kar richting kassa, duimend dat de creditcard het nog deed. Dat wil wel eens tegen zitten deze vakantie. Maar het lukte. Toen we buiten waren was het inmiddels al donker. We hadden al een paar keer gezegd niet meer in het donker te rijden met de camper, na dit ritje wisten we weer waarom. Hoewel het maar een klein stukje rijden was tot aan de camping, was het geen fijn stukje. Het is hier meteen zó donker! Alles is onherkenbaar. En als je weet dat je hier door een canyonlandschap rijdt met diepe kloven en rivieren... niet zo relaxed. Uiteindelijk goed bij onze plek aangekomen en snel een wrapje met pulled pork en sla gemaakt. Dit was voor Nova genoeg reden om eens goed te gaan stieren. Ze krijgt het de laatste dagen tegen de avond vaak op haar heupen. Nu was het eten niet goedgekeurd dus. Met veel moeite een half broodje erin gekregen en toen was het toch echt bedtijd voor haar. En voor ons vrij snel daarna ook.

Voor vandaag stonden Antelope Canyon en Horseshoe Bend dus op de planning. Ik had gelezen dat de Lower Canyon vroeg op de ochtend op z'n mooist is, maar we hadden al vrij snel in de gaten dat 'm dat niet ging worden vandaag. We kwamen een beetje traag op gang. Even wat langer ontbijten buiten in het zonnetje was ook wel fijn. Toch nog even gecheckt of ik nog ergens kaartjes kon reserveren voor de tour, maar dit lukte niet meer online. We besloten om dan maar naar één van de kantoortjes hier in de buurt te rijden. Ook daar waren alle tours van vandaag uit verkocht. We vroegen aan de medewerker hoe we zelf bij de canyon konden komen omdat ik gelezen had dat je daar vaak wel nog terecht kon. Na een beetje zoekwerk vonden we het kantoortje en gelukkig konden we daar inderdaad nog met de tour van 12.00 uur mee, een half uurtje wachten dus. Dat viel ons mee, gezien de drukte hadden we verwacht dat het wel een paar uur zou gaan duren. De canyons liggen samen met nog een aantal andere bezienswaardigheden in het Navajo-

Indianen reservaat. Daarom moet je bij aankomst ook $8 fee p.p betalen. Dat hebben die Indianen goed geregeld. Wat een mensen daar! Ik had vantevoren al gelezen (en dat werd ons vrij snel daarna ook wel duidelijk) dat het een behoorlijk toeristische bedoeling is en dat het een beetje veedrijven is door de canyons. Maar we wilden het toch zien.

We werden opgehaald door een gids en gingen met groepjes van ongeveer 15 personen richting canyon. We hadden bij de kassa nog even gecheckt of het wel te doen was met Nova en dit zou geen probleem zijn volgens de mevrouw achter het raampje. We zagen nog een aantal kinderen in ons groepje, dus dan zal het ook wel meevallen dachten we. Ik had Nova al uitgelegd dat we in een grot onder de grond gingen kijken, net als de kerstmarkt in Valkenburg, maar dan zonder kerstspullen. En zonder kerstman, aldus Nova. En die kerstspullen hebben ze hier wel in de winkel al, alleen niet in de grot, zei ze. Ze had er wel zin in. Na wat veiligheidsinstructies mochten we via een aantal steile trappen afdalen de canyon in. Nova tussen ons in om glijpartijen te voorkomen. De Lower Canyon is eigenlijk een ondergrondse spleet van zo'n 400 meter lang en 34 diep. En door de regen helemaal uitgesleten in de meest bizarre vormen. Doordat het zon nauwe spleet is, schijnt het licht er heel apart in en heb je op iedere plek andere kleuren. Ik had al vaak foto's op internet gezien hiervan en meestal weet je dat die flink bewerkt zijn met photoshop, maar dit was echt precies zoals op de plaatjes. Vanaf de eerste meter zo mooi! Ik denk dat dit het tripje met het hoogste Kodak-gehalte tot nu toe was. We bleven maar foto's schieten. Ik kreeg op een gegeven moment pijn aan m'n nek van het omhoog kijken. Nova vond het ook spannend. Beetje klimmen, op elke hoek even op de foto, zelf af en toe ook een foto maken met mijn camera.. Het was vooral de eerste meters wel echt file-lopen, dus dat stukje over veedrijven wat ik had gelezen klopte wel, maar gelukkig hadden wij een leuke gids die overal de tijd voor nam en ons veel vertelde over het ontstaan van de canyon. Ook hielp hij met het maken van foto's. Hij wist precies op welke stand onze telefoon moest staan om de mooiste foto te maken en kon precies aanwijzen vanuit welke hoek je de beste shots kreeg. Hij heeft zelfs nog een mooie panorama foto van ons gemaakt. Naarmate we wat verder de canyon inliepen, spreidden de mensen zich een beetje zodat het iets minder druk leek. En verder een beetje m'n best gedaan om langs de mensen af te fotograferen. De kunst van het weglaten zeg maar ;) We hebben geweldige foto's gemaakt. Ik denk dat ik vandaag in een uur meer foto's heb gemaakt dan in de afgelopen paar dagen bij elkaar.

Toen we uit de canyon kwamen zijn we na een drankje en snackje meteen doorgereden naar de Horseshoe Bend, zo'n 10 minuten verderop. Dit is een diepe kloof in de vorm van een hoefijzer waar de Colorado-River doorheen stroomt. We hadden allebei een beetje de kriebels om hier met Nova heen te gaan, omdat de kloof zo'n 300 meter diep is en er geen hek of railing omheen staat. Nog maar eens even met Nova de instructies doorgenomen: niet rennen, hand vast houden en geen gekke fratsen zolang we daar zijn. Nadat we de camper op de parkeerplaats geparkeerd hadden, moesten we nog een kwart mijl omhoog lopen via een zanderige weg. Daarna nog een stuk naar beneden en dan zag je de kloof al in de verte. Nova even wat steviger vastgepakt en het laatste stuk heeft ze bij Pascal op de schouders gezeten. Pascal wilde met zijn hoogtevrees toch niet te dichtbij komen, dus dat kwam nu wel goed uit. Hij is met Nova onder streng toezicht op veilige afstand blijven staan. Zo kon ik rustig even wat verderop kijken en mooie foto's maken. Heel cool om te zien! Zo'n gigantisch hoefijzer waar die blauwgroene rivier doorheen stroomt. Ook hier natuurlijk weer veel mede-toeschouwers. Sommige mensen die blijkbaar veel over hebben voor een mooie foto en op het uiterste randje van een steen gingen staan. Nou ik heb het van ietsje meer afstand op de foto gezet... Pascal heeft van een afstandje nog wat foto's gemaakt maar durfde echt niet dichterbij te komen dus heb ik aan een willekeurig iemand gevraagd even een foto te maken. Kunnen we die ook weer afvinken ;)

Toen we terug liepen naar de camper had Nova opeens geen zin meer. Gelukkig was dat snel over toen ze in de camper een ijsje mocht uitzoeken. We zijn daarna weer even naar de Walmart gereden om voor Pascal wat warmer slaap-spul te kopen aangezien het vannacht weer zo koud was. Nova heeft een extra dekentje gekregen. Mét hippe trollen, die zie je hier overal, komt binnenkort een film van. Daar gaan we bij deze dus al heen als ie in Nederland uitkomt, hebben we met haar afgesproken. Mij bleven alweer wat bakspullen aan de vingers plakken. Ze hebben hier zoveel! Spullen die je bij ons alleen in speciale winkels of online krijgt, krijg je hier gewoon in de supermarkt. Ook ben ik sinds vanavond de eigenaar van een echte Crockpot. Een slowcooker. Kost echt niks hier. In Nederland al vaker voor gekeken, maar behoorlijk prijzig, hier nog geen $14. Ik heb me wel ingehouden en de kleinste maat gepakt, geen idee hoe ik hem anders thuis zou moeten krijgen. Nu past 'ie waarschijnlijk wel in m'n koffer.

We hadden Nova beloofd om vandaag ook naar het meer te gaan, dus vanuit Walmart snel de camper op onze plek gezet en richting meer gelopen. Het begon al te schemeren, wat betekent dat het hier ook meteen ijskoud is. Gelukkig waren we zo slim om snel even wat vesten uit de kast te trekken voor we gingen. Nova heeft zich met Pascal even uitgeleefd door stenen en zand in het water te gooien. Ik heb vooral foto's gemaakt van het ondergaande zonnetje. Alles kleurt hier zo mooi roze dan, met die oranje gebergtes op de achtergrond. Het was vrij snel donker, dus we gingen terug naar ons stekkie. Nova moest even ijsjes kijken of de IPod en Pascal maakte in de tussentijd een pannetje spaghetti. Ik zocht alvast wat info op over de route die we morgen moeten rijden en programmeerde de navigatie alvast in. Nova begon zoals de afgelopen avonden weer even tegen te sputteren en had commentaar op Pascals kookkunsten. Waar je haar thuis bijna dagelijks spaghetti zou kunnen voorzetten, is dat hier blijkbaar heel anders. Na veel mokken en tranen moest ze toegeven dat het eigenlijk toch wel lekker smaakte.

Na het eten hebben we samen nog even in onze "cockpit" achter het stuur gezeten. Nova met een spelletje, ik met telefoon. We maken hier nog even goed gebruik van onze WiFi, die kan morgen zomaar weer niet werken. Om 21.00 uur ging Nova mét nieuwe deken haar boomhut in en ik met thee en tablet aan tafel om een verhaaltje te tikken. Pascal deed ondertussen de afwas. Het was een leuke dag vandaag. Benieuwd wat morgen ons brengt. Het einde van onze reis komt langzaam in zicht. San Fransisco lijkt nu al zo lang geleden. We denken er nog maar even niet aan. Morgen op naar de Grand Canyon!

Oh ja... ik probeerde net wat foto's te uploaden hier bij mijn verhaaltjes, maar dit ging alleen één voor één. Dat schiet niet op met zoveel plaatjes. Ik zal morgen nog eens proberen en anders komen er na thuiskomst wat foto's bij

Doei! XX

!

Dag 12 - Bryce Canyon

Vanmorgen reden we al redelijk vroeg weg van onze campground in Springdale (bij Zion Ntl. Park) Op naar Bryce Canyon, iets waar ik me wel op verheugde. Het schijnt één van de mooiste parken te zijn, zelfs mooier dan de Grand Canyon. We zijn benieuwd! De weg er naartoe was in elk geval schitterend. We kwamen daarom ook weer 1,5 uur later aan dan gepland. Onderweg zoveel te zien dat we vaak gestopt zijn om even rond te kijken en foto's te maken. Maar ja, als je toch elke keer zo'n lange rit voor de boeg hebt, kun je van het rijden ook maar beter een uitstapje maken. Vlak nadat we weggereden waren in Zion, kwamen we al langs mooie gebergtes waar we even uitstapten. Nova vindt het klimmen hier maar wat interessant. Zullen we even een stukje naar beneden lopen? Hoewel het van een afstandje vaak heel steil en diep lijkt, blijkt dat vaak mee te vallen als je er vlakbij staat. Dit was een stukje waar we wel even naar beneden konden. Op het rode gesteente op de grond heb ik met een andere steen Nova's naam en de datum geschreven. Dat vond ze geweldig. Dit gaat er nu nooit meer af he? Ook hebben we een nieuwe hobby: stenen verzamelen. Omdat het uitzicht en de bergen hier in elke plaats zo anders uitzien, nemen we op elke plek een klein steentje mee. Een mooi stukje glinsterend graniet van Yosemite, een klein zwart lavasteentje met allemaal bubbeltjes erin uit Death Valley, uit Zion een platte rode steen met allemaal verschillende laagjes en uit Bryce een mini steentje met verschillende kleuren rood. Die gaan bij onze schelpencollectie.

Gisteren waren we verbaasd dat we zo lang gewandeld hadden en daardoor te laat bij de tunnel waren. Bleek dat we dus geen rekening hadden gehouden met het uur tijdsverschil. Hier in Utah is het een uur later. Wij dachten dat dat in Arizona pas was. Heel slim. Die tunnel hebben we vandaag dus gedaan. Best leuk, je ziet een hele stroom auto's staan te wachten. Dan weet je dat er dus een camper of bus door de tunnel rijdt. Zodra die gepasseerd is, mogen de auto's erdoor. De laatste auto geeft een stokje aan de ranger zodat die weet dat er niemand meer achteraan komt. Dan wordt de tunnel weer afgesloten voor de auto's en wordt er plaats gemaakt voor een camper. Op die manier mochten wij ook erdoorheen rijden. De tunnel gaat dwars door de bergen heen. Gelukkig was het geen hele lange tunnel, ik werd er toch lichtelijk claustrofobisch van.

Utah is wel echt een hele mooie staat, tenminste voor zover wij het gezien hebben. We reden door Glendale, wat echt een Priscilla-plaatsje is. Overal grote ranches met veel paarden, mooie huisjes, grote pick-up truck voor elk huis en een super omgeving. Pascal was al hardop plannen aan het maken voor een volgende reis. Ooit. Ondertussen verandert het uitzicht steeds. We rijden van de rode gebergtes zo het platteland op, om 2 uur later weer in de bergen te zitten. Het landschap is zo verschillend hier. Toen we dichter bij Bryce in de buurt kwamen, zagen we de vormen van de bergen al veranderen in een soort van torentjes. Hier staat Bryce Canyon vol mee, de hoodoo's, een soort pilaartjes in de gekste vormen, helemaal van rood-oranje gesteente. We reden een stukje scenic Highway, waar we nog een aantal keer gestopt zijn voor een Kodak-momentje. We reden onder 2 "natural bridges" door, gigantische uithollingen in steen waar je zo onderdoor kon rijden. Op de verkeersborden stond Bryce ook al aangegeven, nog een klein stukje. We zaten inmiddels ook alweer op ruim 8000 ft hoogte. Dat hebben we dit keer niet zo duidelijk gemerkt als toen we de Tioga Pass reden. Wel betekende dit weer de nodige slingerweggetjes. Maar Pascal wordt er steeds handiger in, en we zijn intussen erger gewend. Er komen alleen af en toe wat oergeluiden uit als hij de camper weer langs een afgrond moet manoeuvreren.

In Bryce Canyon aangekomen hebben we de camper snel geparkeerd en zijn richting visitorscenter gelopen. Even rondgekeken en daarna zijn we op de shuttlebus gestapt. Dat is in de parken hier wel super geregeld. Op sommige plekken mag je met auto of camper niet komen, maar ook op de plekken waar het wel mag is het met ons gevaarte niet altijd handig. Die busjes zijn dus ideaal, je kunt overal in-en uitstappen waar je wil. We zijn eerst bij een paar viewpoints uitgestapt . Wat een uitzicht! Niet normaal hoever je hier kunt kijken. En overal om je heen zie je de hoodoo's. Bizar dat ze zo'n vorm hebben gekregen gewoon door regen, sneeuw en vorst. Het hoogste viewpoint was ruim 8800 ft en was te bereiken door een steil pad omhoog. Pascal vond het iets lager wel hoog genoeg, dus ik ben even alleen omhoog gelopen. Daar merkte ik opeens wel dat we zo hoog zaten. Ik was binnen no-time helemaal buiten adem! Mijn trommelvliezen hebben het soms ook zwaar te verduren hier met al die hoogteverschillen. Na een paar viewpoints hadden we het eerlijk gezegd wel even gezien van bovenaf. Waar je ook uitstapt, het uitzicht lijkt overal op elkaar. Dus we wilden nu naar beneden de canyon in om daar tussen de hoodoo's te lopen. Tijd om weer een trailtje te lopen dus. Pascal had een route uitgezocht die helemaal bovenin het park lag en waar zelfs al sneeuw lag, alleen reed hier de shuttlebus niet naartoe, dit moesten we dan zelf doen met de camper. Dat zagen we niet zo zitten, dus we hebben een andere route genomen. Die trails zijn trouwens allemaal netjes uitgestippeld en met borden aangegeven. Netjes op een plattegrond, verdeeld in makkelijk, middel en zwaar. Niet dat jullie denken dat we zelf zomaar ergens heen lopen en verdwalen ;) Wij hebben een stukje Navajo-loop gedaan en daarna of een stukje van een andere trail waar ik de naam niet meer van weet. Het waren de "middel" trails. Nou behoorlijk stevig wandelingetje! Het begon heel leuk allemaal bergaf, best wel steil. Maar what goes up, must come down. Maar dan andersom. We hebben ongeveer een uur gelopen, bergaf en vlak. En daarna moesten we dus weer terug naar boven. Nova was niet zo fanatiek als gisteren en was een beetje humeurig maar uiteindelijk kreeg ze met een paar trucjes de smaak toch weer te pakken. Het was een flinke klim omhoog. We hebben samen alle bochtjes geteld die we gehad hadden en zij is over sommige muurtjes geklommen in plaats van er langs af te lopen. Zo heeft ze toch nog zonder klagen alles omhoog gelopen. Dikke high five! We hadden haar een ijsje beloofd als we boven waren en zelf hadden we eigenlijk ook wel zin in een hapje maar toen we boven waren bleek alles al gesloten te zijn. We waren net op tijd om nog even te plassen. Alle winkels en voorzieningen in Bryce sluiten in de herfst blijkbaar om 16u, ze waren nu al een uur langer open gebleven vanwege het mooie weer maar nu gingen ze echt dicht. Terug naar de camper dus, weer met het shuttle busje. Onderweg toch nog even een viewpoint meegepikt die we nog niet gezien hadden en nog een hele familie hertjes gezien, toen richting uitgang. We hadden voor vanavond nog geen campground geregeld dus dat moesten we nog doen. Ik wilde vantevoren eigenlijk het liefst ín het park slapen, maar toen we eenmaal langs die plek gereden waren vonden we dat niet zo bijzonder. Op de heenweg zagen we iets liggen waar ik al vaker over gelezen had op internet, Ruby's Inn. Lodges, een RV-park, een restaurant en winkeltje erbij. Zag er heel gezellig uit, dus daar zijn we weer heen gereden. En gelukkig hadden ze nog plek. Camper geïnstalleerd. Full hookup hebben we hier weer, dat betekent dat we aangesloten zijn op gas, water, licht en electra. Hebben we meestal niet eens nodig maar als we het toch hebben, dan gebruiken we het ook maar.

Ik wilde graag nog ergens de zonsondergang zien, dit schijnt in deze gebergtes supermooi te zijn. En aangezien Bryce een Sunset en Sunrisepoint heeft, leek dit me wel het handigste. Met een hoop geknoter heeft Pascal uiteindelijk de camper weer rij-klaar gemaakt en zijn we terug naar Bryce gereden, een paar minuutjes maar. Bij Sunsetpoint gestopt, maar daar bleek geen zon te zien. Naar de andere kant van het park gelopen, of liever gezegd gerend/geklommen aangezien het al bijna donker werd en het pad flink bergop ging, om ook daar geen zon te zien. Wel mooie kleurtjes overal, maar niet wat ik er van verwacht had. Vreemd dat ze die plek dan Sunsetpoint noemen... Nova zei dat ze het toch wel mooi vond met al die kleurtjes, ook al was er geen zon. Toen we terug reden naar de uitgang moest Pascal vol op de rem voor een familie herten die rustig de weg overstak. Net te laat voor een foto helaas, maar wel heel leuk om te zien. We hebben de camper weer op onze plek gezet en wilden richting restaurant lopen. Het is hier 's avonds wel echt ijskoud! De eerste keer dat ik mijn jas aan heb gehad deze vakantie, met een dikke trui eronder. Toen we richting receptie liepen, stond er een treintje op de parkeerplaats, de Ruby Inn Express. De chauffeur vroeg of we op weg waren naar het restaurant. Uh ja? Nou dan stap maar in, dan breng ik jullie. Wij blij dat we niet hoefden te lopen en Nova vond het natuurlijk ook prachtig in zo'n treintje. Wel steenkoud. Ook nu zagen we weer een groepje hertjes rustig langs de kant van de weg in het gras staan grazen. Zo schattig. De chauffeur waarschuwde ons al dat er bij het steakhouse vaak een enorme rij stond. En ja hoor, toen we binnen liepen zagen we al dat de mensen bijna tot buiten stonden te wachten op een plekje. Hier hadden we niet zo'n zin in en zijn dus aan de overkant naar Ruby's Diner gelopen. Geen steak dus maar een vette fastfood hap. Hamburger voor mij, hotdog voor Nova en gefrituurd visje en kipnuggets voor Pascal. En onbeperkt frisdrank tappen. Dat is hier wel gebruikelijk, overal krijg je een gratis refill. Amerikanen lopen hier trouwens altijd met drinken over straat. Niet alleen een coffee to-go, maar ook grote bekers frisdrank. Ik snap dat nog steeds niet zo. Hebben ze altijd dorst? Geen tijd om thuis wat te drinken A? Ik vind het ook maar onhandig om steeds met zo'n beker in je hand te lopen.

Na het eten zijn we weer met het treintje terug naar de camper gereden en mocht Nova nog een paar minuutjes op de tablet. Daarna is ze met enig tegensputteren toch gaan slapen. Tegen de avond wordt ze altijd een beetje rebels. Druk, lawaaierig, niet willen slapen. Ze gaat hier ook best laat naar bed, daar zal het wel aan liggen. Gelukkig valt ze meestal toch nog vrij snel in slaap en slaapt ze 's ochtends lang door. Regelmaat komt thuis wel weer ;)

Wij hebben nog even uitgezocht wat we morgen willen doen. We hadden eigenlijk een campground in Page geboekt maar twijfelen nu of we nog een dagje ergens anders heen willen, hier in de buurt. Ik zou graag een nachtje willen logeren op een echte ranch en eventueel daar paardrijden. Het lukte alleen niet om dat op korte termijn te vinden. We hadden een ranch in Tuscon in ons hoofd voordat we naar Amerika vertrokken, maar dat gaat niet meer lukken. Is te ver weg en daarvoor hebben we niet genoeg tijd, dan zouden we alleen maar aan het rijden zijn. We hebben besloten om toch morgen richting Page te rijden en dan kijken we daar wel verder. Monument Valley gaan we waarschijnlijk schrappen, we blijven nu liever even 2 nachten op dezelfde plek. We zien wel... Tot de volgende update!

X